یک روز تفکرات چپ حاکم بود؛ مارکسیسم و سوسیالیزم در دنیا براى جوان‏ها جاذبه داشت؛ اما امروز نیست. یک روز تفکرات ناسیونالیستى و ملت‏گرایى‏هاى افراطى در دنیا دل بعضى را مى‏بُرد؛ اما امروز اینها کهنه شده است. یک روز لیبرالیسمِ غربى و منطق دولت‏هاى سرمایه‏دارى دم از گسترش جهانى مى‏زد و مى‏گفت همه‏ى دنیا باید ما را بپذیرند؛ اما امروز لیبرال دمکراسىِ غرب خودش را با کارهاى امریکا مفتضح کرده است؛ اروپا هم همین‏طور است و آنها هم شنیدن حرفى را که بر خلاف منافع ملى‏شان باشد، تحمل نمى‏کنند؛ روسرى دختران مسلمان را نمى‏توانند تحمل کنند؛ امنیت شهروندان‏شان را به جُرم مسلمان بودن، به جُرم رنگین‏پوست بودن، نمى‏توانند تأمین کنند؛ این لیبرال دمکراسى غرب است. همین‏هایى که ادعا مى‏کردند همه‏ى دنیا مال ماست؛ ماییم که باید فکر اساسى و ایدئولوژى جهانى را به مردم دنیا بدهیم(!) این رفتار خودشان است در اروپا و امریکا؛ اینها دیگر حرفى براى گفتن ندارند.

آنچه که براى ما امروز فریضه است، یکى حفظ وحدت است، یکى حفظ ایمان و اعتماد به این راه و موفقیت‏هاى آینده‏ى آن. این دو چیز، اساس قضیه است.

و بعد، اعتماد و ایمان به راه را حفظ کنند. در تمام طول این سال‏ها، دشمنان سعى کرده‏اند بمب‏هاى تبلیغاتى را در محیط ذهنى مردم منفجر کنند، که معناى این تبلیغات همه‏اش این است که: اى ملت! شما نمى‏توانید؛ ایرانى! نمى‏توانى؛ جوان ایرانى! مجبورى تسلیم بشوى؛ مجبورى دستهایت را بالا ببرى. البته آنها در داخل هم عواملى دارند - من بارها اشاره کرده‏ام - که هر وقت احتیاج دارند که یک فکرى را در داخل تزریق کنند، این عوامل به کار مى‏افتند و با قلم‏هاى حقیر و مزدور خودشان، بنا مى‏کنند اهداف دشمن را در این‏جا پخش کردن و ترویج کردن؛ اما تا الان تأثیرى نکرده است، باز هم باید تأثیر نکند. نخیر، همه چیز ما را به «امید» تشویق مى‏کند؛ همه چیز ما را به «اعتماد به خودمان» تشویق مى‏کند. چرا امیدوار نباشیم؟ مایى که یک روز در فشار دو ابرقدرت - ابرقدرت امریکا و شوروى سابق - توانستیم خودمان را نگه‏داریم و بالا بکشیم، مایى که با محاصره‏ى اقتصادى در طول این سال‏هاى متمادى - که هر زمانى به نحوى محاصره‏ى اقتصادى وجود داشته - توانستیم خودمان را به این رتبه از فناورى و علم برسانیم و بخشى از این خلأها و شکاف‏ها را پُر کنیم، چرا به خودمان امیدوار نباشیم؟ چرا به ملت‏مان اعتماد نداشته باشیم؟ تاریخ و سرگذشت ما، امید و اعتماد را به ما املاء مى‏کند؛ ما را وادار مى‏کند که امیدوار باشیم. بله، امیدواریم؛ ما مى‏توانیم؛ توانستیم.

اینهایى که امروز دم از محاصره‏ى اقتصادى مى‏زنند؛ تهدید به تحریم اقتصادى مى‏کنند، کسانى هستند که در طول سال‏هاى گذشته، هر جا توانسته‏اند، این تحریم را اعمال کرده‏اند. همین الان بعضى از دولت‏هاى اروپایى، هنوز وسایلى را که از زمان رژیم طاغوت خریدارى شده و پول آنها را هم شاید چند برابر گرفته بودند، به ما نمى‏دهند! تحریم از این بالاتر؟ آنها در مواردى هم ابزارها و قطعات لازم را به ما ندادند. جوان‏هاى ما وقتى دیدند راه از این طرف بسته است، از درون راه باز کردند. براى یک ملت مستقل، این درست است که به درون خودش مراجعه کند؛ در درون خود کاوش کند؛ درمان خود را به دست خودش بسازد؛ والّا اگر مى‏خواستیم پشت درِ خانه‏ى دیگران دست به سینه بایستیم - همچنان‏که سال‏هاى متمادى در دوران رژیم طاغوت، این کشور و این ملت را به این روش عادت داده بودند - زندگى مستقلى نداشتیم و همان وضع سابق بود. وقتى ما را تحریم کردند، امام اظهار خوشوقتى کردند و گفتند بهتر! حق با ایشان بود. ما بر اثر تحریم، به خود آمدیم و تحرک پیدا کردیم؛ حالا هم همین‏طور است. با این حرف‏ها، ملت ایران را تهدید مى‏کنند؛ این تهدید، فایده‏یى دارد؟

امیدواریم پروردگار عالم همه‏ى شما را توفیق بدهد و شما و همه‏ى ملت ایران را مشمول ادعیه‏ى زاکیه‏ى حضرت بقیةاللَّه (ارواحنافداه) قرار دهد.