به اعتقاد من بایستى مهمترین امر در ذهنتان این باشد که به خدا توکل کنید و حقیقتاً - به معناى واقعى کلمه - از او کمک بخواهید و از او استغاثه کنید. اشخاصِ ما عجزه‌یى بیش نیستیم؛ این عجز را بایستى به قدرت بى‌نهایت پروردگار وصل کنیم، تا بکلى آسیب‌ناپذیر شویم. من طهارت و صفاى شما را مى‌دانم؛ اما روزبه‌روز باید این بیشتر بشود. توسلات و توجهاتتان را به پروردگار بیشتر کنید. نوافل - مخصوصاً نافله‌ى شب - وسیله‌ى مهمى است. شما ببینید که خداوند متعال در سوره‌ى مزمل با پیامبر خودش چگونه حرف مى‌زند. بعد از آن‌که او را به برخاستن در شب و تضرع در نیمه‌ى شب امر مى‌کند، مى‌فرماید: «انّا سنلقى علیک قولا ثقیلا». البته قیام او با قیام امثال ما فرق مى‌کند؛ طبعاً آن ثقلى که بر دوش آن بزرگوار بود، با ثقلهایى که بر دوش لاغر و ضعیف ما هست، فرق مى‌کند؛ به همان نسبت، خود ما هم کوچک و ضعیفیم و همان تمرین براى ما هم لازم است.

من در زندگى امام بزرگوارمان (رضوان‌اللَّه‌تعالى‌علیه) این را یافتم که وقتى بار عظیمى بدون سابقه بر دوش او قرار مى‌گرفت، با اتصال و ارتباط معنوى و قلبى، خودش را تقویت مى‌کرد. در این اواخر، معمولاً ایشان در ماه رمضان با کسى ملاقات نمى‌کردند. من بعد از ماه رمضان که ایشان را زیارت مى‌کردم، بوضوح مى‌دیدم که نورانى‌تر شده‌اند؛ به خاطر همین نورانیت بود که ایشان تا آخرین ماههاى عمرشان مثل کوه ایستاده بودند. سن پیرى معمولاً فصل ضعف و انحطاط جسمى و روحى در انسان است؛ ولى جوان از لحاظ روحى و جسمى - هر دو - قوى است؛ اما این را بایستى به خداى متعال وصل کند، تا در او هیچ چیزى نفوذ نکند. به‌هرحال، در این مبارزه‌ى عظیمى که در مقابل شماست و باید آن را ادامه بدهید، من تقویت جانب معنوى را واجب مى‌دانم.