روز «بعثت»، تحقیقاً بزرگترین روز در تاریخ بشریّت است. روز ولادتِ برجسته ترین و شریف‌ترین مفاهیم و ارزشهاست. بعثت نبىّ‏اکرم علیه‏الصّلاةوالسّلام، یک حرکت عملى بود تا بشر را از یک سو به سرمنزل کمال فردى، روحى و معنوى، و از سوى دیگر به تعالى زندگى اجتماعى و اصلاح وضع جوامع برساند. مسئله این است که در بعثت پیغمبر، آنچه به مردم هدیه شد، فقط تعدادى مفاهیم خشک و ارائه طریقى که رهروى در آن نیست و کسى زمام امور مردم را در آن راه در دست ندارد، نبود. از لحظه اوّل، این بعثت در وجود خودِ آن بزرگوار و سپس در روح و جان و در عمل مؤمنین به این پیام، تحقّق یافت و جاهلیّت، از لحظه اوّل، از این پیام ضربه خورد و با آن مقابله کرد. این، خصوصیت بعثت انبیاست.
این، مخصوص نبوّت خاتم هم نیست. انبیا حرکت مى‏کنند و آنچه را که در مقام تعلیم به انسانها هدیه مى‏کنند، در عمل هم نشان مى‏دهند. خودشان اوّلین کسانى هستند که این راه را طى مى‏کنند. ....

پیام مبعث را مى‏شود در قرآن، در بخشهاى برجسته‏اى جستجو کرد. من دو قسمت از این پیام عظیم را اشاره مى‏کنم که ببینید چقدر براى ما مسلمانان مهم است و چطور در مقابل ما برنامه و راه قرار مى‏دهد:
یکى این پیام است که در آیاتى از قرآن، به آن اشاره شده است؛ از جمله این آیه که مى‏فرماید: «بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحیم. کتابٌ انزلناه الیک لتخرج النّاس من الظلمات الى‏النور» (ابراهیم: 2) پیام خروج از ظلمت و ورود به نور.
نور و ظلمت، چیزى نیست که براى انسان در بخشهاى مختلف، قابل اشتباه باشد. اسلام و پیام بعثت، انسانها را از ظلمات جهل، ظلمات عادات زشت، خُلقیّات بد، فتنه‏هاى میان افراد بشر، خرافاتى که بر ذهنهاى انسانها حاکم مى‏شود، پنجه مى‏اندازد و آنها را از راه مستقیم منحرف مى‏کند، ظلمات ظلم و طغیان - اینها همه ظلمات است - خارج مى‏کند و به نورى که مقابل آن است، هدایت و دلالت مى‏کند.
در آیات متعدّدى از قرآن، این مضمون تکرار شده است؛ یعنى یک تحوّل در زندگى انسان، از لحاظ اجتماعى، از لحاظ هدف گیرى و از لحاظ فردى؛ از همه جهت.
یک نقطه‏ى برجسته دیگر، مسئله‌ی اخلاقیّات و تزکیه نفوس است که آن هم در آیاتى از قرآن مورد تأکید قرار گرفته است و در حدیث نبوى معروف بین همه فِرَق اسلامى هم هست که «بُعِثتُ لِاُتَممّ مکارم الاخلاق» (مرآة العقول، ج 7، ص 347).