در مسأله‏ى هسته‏یى، حرف ملت ایران حرف معلومى است، مسؤولان هم بارها آنچه را که باید گفت، گفته‏اند. مطلب این است که ملت ایران یک ملت با استعداد، با فرهنگ، بزرگ، توانا، با نشاط و جوان است و این‏جور ملتى صبر نمى‏کند که اجازه بدهند تا به فلان پیشرفت علمى یا فلان پیشرفت فناورى دست پیدا کند؛ نه، این‏جور ملتى خودش وارد مى‏شود، مرزهاى دانش را هم مى‏شکند و عبور مى‏کند و خودش را نشان مى‏دهد. اگر هم خارجى‏ها، رقبا، دشمنان مى‏بینند که در این صد سال اخیرِ قبل از انقلاب این حالت پیش نیامده، باید بدانند که در آن وقت‏ها نمى‏گذاشتند ملت ایران حرکت شایسته‏ى خودش را بکند؛ والّا ملت ایران همیشه یک ملت بااستعداد بوده است. ما همان ملتى هستیم که در همه‏ى دوران اسلامى، از همه‏ى ملتهاى مسلمان، بدون استثناء، پیشروتر بودیم و در همه‏ى علوم و فنون؛ در فلسفه، در علم، حتّى در علوم مربوط به زبان عربى پیشروتر بودیم؛ بزرگترین زبان‏دان‏ها و نحوى‏ها و علماى علم زبان عربى، ایرانى‏اند و حتّى بهترین و قوى‏ترین کتابها را هم در همان رشته، ایرانى‏ها نوشته‏اند. این ملت همیشه در فلسفه، در علوم گوناگون و در دانش‏هاى تجربى، به قدر زمانه و جلوتر از آن، پیشرو بوده است. این، همان ملت است؛ منتظر نمى‏ماند؛ لذا منتظر هم نماند و حالا از جمله، توانسته است به دانش هسته‏یى دست پیدا کند. آنچه که امروز ما داریم، هم دانش هسته‏یى است، هم فناورى هسته‏یى؛ اما آنچه نداریم و جلویش را گرفته‏اند و مانع ایجاد کرده‏اند، تشکیل تجهیزات این فناورى است؛ یعنى یک علمى را شما کسب مى‏کنید، بر اساس او یک فناورى را به دست مى‏آورید؛ رازِ به‏کارگیرى این دانش را در تولید فلان محصول کشف مى‏کنید و وسیله‏اش را هم در حدِ حداقل تولید مى‏کنید؛ ولى وقتى مى‏خواهید آن را تکثیر کنید و از آن استفاده‏ى کامل بکنید، نمى‏گذارند و جلویش را مى‏گیرند؛ این، چیزى است که اتفاق افتاده است. حرف ملت ایران این است که در مناسبات بین‏المللى، گزینشى نباید عمل کرد. اینى‏که ما رسیدن به دانش هسته‏یى را براى فلان کشور مجاز بشمریم، براى فلان کشور، به دلایل واهى، مجاز نشمریم، براى ملت ایران قابل قبول نیست.

کارى که در کشور در این زمینه - چه در چالش بین‏المللىِ مربوط به کار هسته‏یى، چه در خود کار هسته‏یى - دارد انجام مى‏گیرد، کارى است که با حکمت و مشورت دارد انجام مى‏گیرد؛ این را ملت ایران بدانند. گاهى اظهار نگرانى مى‏شود که نبادا کارِ غیرمدبرانه‏یى انجام بگیرد؛ نبادا تصمیمات فردى گرفته بشود؛ نه، قضیه این‏جور نیست. خوشبختانه مسؤولان کشور در این مسأله هم‏رأى و هم‏فکرند؛ کار با مشورت، با تدبیر - از اول و در این دو سال و اندى هم همین‏جور بوده است - و با فکر جمعى انجام گرفته است و پیشرفت کرده‏ایم. بعد از این هم همین‏جور خواهد بود. افرادى مردم را نترسانند که ممکن است کار بى‏مشورت باشد، عجولانه باشد؛ نه، نخیر؛ کار دارد درست با حکمت و همه جانبه، با توجه به جوانب گوناگون، پیش مى‏رود. مسأله این است که ملت ایران حقى دارد و آن حق را مطالبه مى‏کند. این حرف هم براى مردم دنیا قابل فهم است، هم براى دولت‏ها قابل فهم است؛ ولى معارض اصلى در این قضیه، دولت امریکاست. حتّى دولتهاى اروپایى هم مواضع‏شان بیشتر تحت‏تأثیر فشار امریکاست؛ هر کدام که با امریکا نزدیکترند، مواضع‏شان تندتر و سخت‏تر است؛ مثل دولت انگلیس. البته ملت ایران سوابق طولانى از دولت انگلیس دارد و مسأله‏ى ملت ایران و دولت انگلیس، مسأله‏ى امروز و دیروز نیست؛ حالا هم همه‏شان، از آن رأس‏شان تا مسؤولان گوناگون‏شان، مواضع بسیار بدى دارند مى‏گیرند؛ آنها یکى از بدترین مواضع را دارند مى‏گیرند؛ لیکن معارض اصلى، دولت امریکاست. دولتمردان امریکا که ادعا مى‏کنند ایران دنبال سلاح اتمى است، خودشان هم مى‏دانند که دروغ مى‏گویند، آن کسانى هم که حرف این‏ها را در نطق‏ها و محافل مى‏شنوند و برایشان کف مى‏زنند، آن‏ها هم مى‏دانند که این‏ها دروغ مى‏گویند؛ کمااین‏که آن‏جایى که دم از حقوق بشر مى‏زنند، همین‏طور است. وقتى رئیس‏جمهور امریکا درباره‏ى قضایاى عراق و غیره، دم از دمکراسى و حقوق بشر مى‏زند، هم خودشان مى‏دانند که دروغ مى‏گویند - چیزى که به فکرش نیستند، حقوق بشر و دمکراسى است - هم آن مخاطبانى که این حرفها را مى‏شنوند و برایشان کف مى‏زنند. اهداف آن‏ها براى خودشان روشن است؛ هدف آنها سلطه‏گرى است. حقوق بشر برایشان کمترین اهمیتى ندارد. شما در همین طوفان کاترینا در امریکا، دیدید که چون مردم، سیاه‏پوست بودند، همان مقدارى هم که دولت امریکا مى‏توانست، به اینها کمک نشد؛ این، حرفى است که خود ملت امریکا - سیاه‏پوست‏ها که به جاى خود - بر زبان آوردند و گفتند و فریاد کشیدند. رفتارشان با زندانى، رفتارشان با زندانىِ بخصوص گوانتانامو، رفتارشان در ابوغریب عراق، رفتارشان با مردم عراق، رفتارشان با زن و بچه‏هایى که در خانه‏هاشان هستند، همه، نشان‏دهنده‏ى این است که مسأله‏ى حقوق بشر از نظر امریکایى‏ها افسانه است؛ مى‏دانند که دروغ مى‏گویند. مسأله‏ى آنها دو چیز است:

یکى، این است که بحران‏آفرینى در دنیا براى دولت‏هاى امریکا غالباً یک مطلوبِ لازم، یک کار تاکتیکىِ لازم بوده است؛ به آن احتیاج داشته‏اند براى این‏که از مسایل داخلى، از مشکلات داخلىِ امریکا، مردم را متوجه به خارج کنند؛ همیشه این‏جور بوده است و حالا هم این دولت که در امریکا بر سر کار است، یک دولت افراطى و جنگ‏طلب است و مصلحت‏شان ایجاب مى‏کند که این طرف و آن طرف دنیا مسأله درست کنند، مسایلى را بزرگ کنند، یا بحران بیافرینند، یا حوادث کوچک را به شکل بحران براى ملت خودشان معرفى کنند.

دیگر این‏که دولت‏هاى امریکا و از همه بیشتر این دولتِ جنگ‏طلبِ تندروى افراطى، دنبال یک امپراطورى‏اند؛ دنبال یک سلطه‏ى جهانى‏اند. این سلطه، مخصوصِ خاورمیانه هم نیست. البته حالا خاورمیانه مطرح است؛ اما این‏ها به خاورمیانه هم قانع نیستند. شرکاى اروپایى‏شان هم این را خوب مى‏دانند که امریکا آن روزى که به خاورمیانه و به آسیاى میانه و به مناطق حساس دنیا تسلط پیدا کند، دست از سر اروپا هم حتّى برنخواهند داشت؛ این، چیزى نیست که براى آن‏ها پوشیده و پنهان باشد. آن‏ها دنبال منافع‏شان هستند. یکى از مهم‏ترینِ مناطق، عبارت است از همین خاورمیانه؛ منطقه‏اى حساس، پل شرق و غرب، منطقه‏ى نفت، منطقه‏ى گذرگاه‏ها و گلوگاه‏هاى دریایىِ بسیار حساس، با ملت‏هایى که سابقه‏هاى فرهنگى دارند و ذخایر فراوان؛ اینها همه در این منطقه جمع است. حکومت امریکا به این‏طور چیزها براى سلطه‏ى خود در دنیا احتیاج دارد. در این منطقه، آن دولتى که صریحاً با سلطه‏طلبى مخالفت مى‏کند و به‏طور جد ایستاده است، دولت جمهورى اسلامى است. طبیعى است که این مسایل وجود پیدا مى‏کند و بنابراین، معارض، دولتِ امریکاست.

حرف جمهورى اسلامى این است که این ملت؛ ملتى که انقلاب کرده است؛ ملتى که در طول بیست‏وهفت سال نظام جمهورى اسلامى با حوادث گوناگون و نشیب و فرازهاى مختلف مواجه شده و با آنها پنجه انداخته و در همه‏ى قضایا توانسته است به طرف هدف‏هاى خود پیش برود؛ ملتى که اکثریت قاطع آن، جوانند؛ ملتى که دانشجوى آن، استاد آن، نخبه‏ى علمى و عملى آن روزبه‏روز رو به افزایش است، ملتى است که رو به آینده دارد؛ دل پُرامید دارد. این ملت، ملتى نیست که زیر بار زور و تحمیل امریکا و غیرامریکا برود؛ لذا همان‏طور که مسؤولان کشور در باب مسأله‏ى انرژى هسته‏یى گفته‏اند، هدف ما مطلقاً ربطى به سلاح هسته‏یى و انحراف این حرکت علمى و فناورى به سمت سلاح نیست؛ اما از این فناورى هم ملت ایران صرف‏نظر نخواهد کرد؛ این، حرف اصلى ماست. روش‏هاى کارى و دیپلماسى و ارتباطات و مناسبات بین‏المللى‏اش را هم مسؤولان کشور سازماندهى مى‏کنند و پیش مى‏برند.

/نماز جمعه تهران/