آنچه که روى کاغذ و در عزم و اراده و ذهن ما هست، با آنچه که در خارج و واقعیت اتفاق مى‏افتد، فاصله دارد. هنر ما این است که بتوانیم آن ذهنیتها را عینیت و تحقق خارجى ببخشیم؛ و بشود. درست است که تا این نقشِ ذهنى نباشد، چیزى در خارج اتفاق نخواهد افتاد؛ اما لازم است که بدانند چه کار مى‏خواهند بکنند و تصمیم بگیرند که بکنند؛ اما بین تصمیم گرفتن و خواستن و شوق پیدا کردن تا رسیدن به آن نقطه‏ى مطلوب، یک فاصله‏اى وجود دارد که این فاصله جز با همت، با تلاش، با قبول زحمت، با عرق ریختن و کار را دنبال کردن، به دست نمى‏آید. مثالِ کوهنوردى را من دیروز براى جوانهاى دانشجو در دانشگاه گفتم. انسان نگاه مى‏کند به بالاى کوه؛ آدمهایى رفته‏اند آن بالاها که یا به قله رسیده‏اند یا به نزدیک آن. وقتى انسان از این پایین نگاه مى‏کند، دلش پرواز مى‏کند که: آه! بعد هم که همت مى‏کند که راه بیفتد؛ اما دو، سه تا پیچ که رفت، مى‏بیند عجب! سخت است! خیلى‏ها از وسط راه برمى گردند؛ خیلى‏ها خسته مى‏شوند؛ خیلى‏ها هم آنجا مى‏مانند. آن آرزو و تصویر ذهنى مطلوب، در آن نقطه‏ى بالاست. براى رسیدن و عینیت بخشیدن به آن، کارِ مداوم لازم است. مسئولان این کارِ مداوم را باید انجام بدهند؛ دنبال کنند و بخواهند؛ صادقانه، با امانت کامل و با همت، تا ان‏شاءاللَّه بشود.