بنده یک ترسیم کلى و اجمالى از وضع کنونى در کشور می کنم؛ نه مى‏خواهیم به دام خوشبینى افراطى و گمراه‏کننده بیفتیم، نه مى‏خواهیم به دام بدبینیهاى افراطى و گمراه‏کننده بیفتیم. هم نقاط مثبت زیادى داریم، هم نقاط منفى داریم؛ هر دو را باید ببینیم تا بتوانیم درست انتخاب کنیم.

نقاط مثبت ما در درجه‏ى اول، تراکم موفقیتهاى بزرگى است که پى‏درپى براى کشور ما پیش آمده است که برخى محصول تلاش دولتهاى گذشته است و برخى محصول تلاش دولت کنونى است؛ مجموعاً موفقیتهاى عظیمى براى کشور ما پیش آمده است که براى کشور یک نقطه‏ى مثبت است.

یکى از نقاط مثبت، همین روح امیدى است که در مردم هست؛ مردم احساس نشاط مى‏کنند.

یکى دیگر از نقاط مثبت، یک دولت تازه‏نفس و مصمم و پرکار است که بر سر کار آمده است. این، نقطه‏ى مثبتى است.

از دیگر نقاط مثبت ما، وجهه و جایگاه عزتمند بین‏المللى ماست که شواهد پى در پى آن مشاهده مى‏شود. جایگاه بین‏المللى ما خیلى جایگاه محکم، عزتمند و برجسته‏اى شده است. هر کسى که با مسائل بین‏المللى و جریانهاى خبرى دنیا آشنا باشد، این را بروشنى مى‏یابد. یکى از نشانه هایش هم همین سفرهاى موفقى است که رئیس جمهور محترم در جاهاى مختلف داشته که نشانه‏هاى موفقیت را انسان در این سفرها مشاهده مى‏کند.

باز از نقاط مثبت، همین پیشرفتهاى علمى است که این پیشرفتها در بخشهاى مختلف وجود دارد و امیدواریم خداى متعال به این جوانان و مدیران لایقى که در این بخشها مشغول فعالیتند، کمک کند تا اینها را به نتایج مطلوب خودشان برسانند و در مقابل چشم مردم قرار بدهند و احساس عزت مردم را افزایش بدهند.

از نقاط مثبت دیگر، پیشرفت‏هاى علمى و زیرساختهاى توسعه در کشور است، که عمدتاً محصول تلاش دولتهاى گذشته است. امروز سرمایه‏گذاریهاى خوبى که در وسایل ارتباطاتى‏مان مانند بخش مخابرات، بخش حمل ونقل و بخشهاى گوناگون شده است و کارهاى زیربنایى و زیرساختهاى خوب، در کشور مشهود و محسوس است.

یکى دیگر ازنقاط مثبت، آرامش سیاسى است، که همه‏ى تلاشهاى دستهاى پنهان خنثى شده است. شما مشاهده کردید که سعى کردند اختلاف مذهبى راه بیندازند، نشد؛ اختلاف قومى راه بیندازند، نشد؛ اختلاف صنفى راه بیندازند، نشد. این، نشان‏دهنده‏ى این است که این دریاى عمیق، آرامشى دارد که این تحرکهاى تدبیر شده و برنامه‏ریزى شده‏ى به وسیله‏ى دستهاى پنهان یا پنهان و آشکار، نمى‏تواند این دریا را به تلاطم در بیاورد.

هماهنگى قوا با یکدیگر، یکى از بزرگترین نقاط مثبت ماست. امروز مجلس، دولت، قوه‏ى قضائیه، به هم حسن ظن دارند؛ این کجا و اینکه مجلس به دولت بدبین، دولت به مجلس بى‏اعتنا، قوه‏ى قضائیه از هر دو گله‏مند، کجا؛ این خیلى وضعیت بدى است. امروز بحمداللَّه این‏طور نیست؛ هماهنگى هست، همدلى هست و دستگاههاى مختلف و جریانهاى گوناگون با هم همکارى مى‏کنند؛ اتفاق و اتحاد وهماهنگى هست.

در طرف دیگر، مانیازهاى فورى‏اى داریم که برآورده نشدن آن نیازها جزو نقاط منفى و مشکلات ماست. در کشور خلأهاى خطرناکى وجود دارد؛ مسئله‏ى اشتغال، مسأله‏ى مهم ماست. در دولت قبلى هم من روى مسئله اشتغال خیلى تکیه کردم و براى راه‏اندازى جریان اشتغال، با دولت خیلى همکارى و کمک کردم. الان هم مسئله‏ى اشتغال براى ما، یک مسئله‏ى اساسى است. مسئله‏ى تورم، مسئله‏ى مناطق محروم، مبارزه‏ى با فساد، مسائل مهمى است و نمى‏توانیم اینها را رها کنیم. «فساد» مثل رخنه‏ها و ترکهایى است که در یک استخر واقع مى‏شود. شما لوله‏هایى چندین اینچى را مى‏گذارید و مرتب از اینها به داخل استخر آب میریزید؛ اما پُر نمى‏شود - این همه تلاش، به جایى نمى‏رسد - چرا؟ چون رخنه و ترک وجود دارد و آبها بدون اینکه جمع شود تا قابل هدایت شدن باشد به آنجایى که باید هدایت شود، هدر مى‏رود؛ فساد این‏گونه است.

ما به مسئله‏ى امنیت سرمایه گذارى هم احتیاج داریم، تا در داخل کشور سرمایه گذارى شود. باید امنیت سرمایه‏گذارى به طور کامل تأمین شود، تا بتوان از ثروتهایى که در اختیار آحاد مردم هست، براى پیشرفت، کارآفرینى و راه‏اندازى جریان اقتصادى کشور استفاده کرد.

مسئله دیگر، تثبیت همین جایگاه بین‏المللى است. این‏طور نیست که ما هر طور که رفتار کنیم و هرکارى که بکنیم، این جایگاه بین‏المللى به طور کامل باقى بماند؛ تضمین شده نیست؛ باید این را تثبیت کرد. این تدبیر و نگاه دقیق مى‏خواهد و فعالیت فراوان و متراکم لازم دارد.

پیرایش چهره‏ى فرهنگى کشور، یکى از مسائل عمده‏ى ماست. چهره‏ى فرهنگى کشور باید چهره‏ى نورانى، اسلامى و کاملاً منطبق با فضیلتهاى اخلاق اسلامى باشد؛ این یکى از خلأهاى ماست. البته، دولت و مجلس اصولگرا مى‏توانند با شکر آن نعمتهایى که عرض کردیم - پافشارى بر اصول و کار مستمر - بر حجم این توفیقات بیفزایند و از این خلأها پى در پى بکاهند.

یک وقتى نظام جمهورى اسلامى و ملت ایران را به حمله‏ى نظامى، جنگ و این چیزها تهدید مى‏کردند، حالا هم گاهى مى‏کنند، نه اینکه نمى‏کنند؛ اما خودشان مى‏دانند که این کار برایشان چقدر خسارت دارد، و من حالا مى‏گویم؛ این مسئولان امریکایى براى اینکه کارهاى خودشان را پیش ببرند - همیشه این‏طور است؛ نه با ما، با همه‏ى دنیا - زبان تهدیدشان همیشه باز است و تهدید مى‏کنند. بعضى از دولتها و ملتها هم دچار ضعف نفسند و در مقابل تهدید اینها خودشان را رها مى‏کنند و تسلیم مى‏شوند؛ اینها هم تشویق مى‏شوند به اینکه همیشه تهدید کنند. یک ملت بیدار، یک ملت داراى اعتماد به نفس و یک ملت عازم و مصمم، به این تهدیدها اعتنایى نمى‏کند؛ مسئولانش هم همین‏طور. دولتى که به مردم متکى است، نظامى که به وسیله‏ى خودِ مردم حمایت و حفاظت مى‏شود، او از تهدید واهمه‏اى نمى‏کند. من الان اینجا مى‏گویم: امریکاییها بدانند، اگر تعرضى به ایران اسلامى بکنند، ایران اسلامى به منافع آنها در هر نقطه‏ى عالم که امکان داشته باشد، لطمه وارد خواهد کرد. ما آن آدمهایى نیستیم که بنشینیم کسى ضربه بزند، جواب ضربه‏ى او را ندهیم؛ ما اهل صلحیم، اهل آرامشیم و به کسى تعرض نمى‏کنیم؛ دلیلش هم واضح است، ببینند؛ ما به کدام کشور حمله کردیم؟ ما با کدام کشور جنگ شروع کردیم؟ ما کدام کشور را تهدید کردیم؟ ما اهل این چیزها نیستیم؛ اما اهل این هستیم که اگر کسى ضربه‏اى بزند، ضربه‏ى او را با دوچندان شدت، پاسخ بدهیم.

 بهترین راه مبارزه‏ى با استکبار و دشمنان، همین است که ما در ساختن و پیشرفت کشورمان، هر چه مى‏توانیم سعى کنیم؛ پیشرفت علمى، پیشرفت فناورى، پیشرفت اخلاقى، همبستگى ملى و محکم کردن پایه‏ى ایمان و انگیزه‏هاى معنوى؛ هر چه که در این چیزها ما پیشرفت کنیم، دشمن بیشتر عقب مى‏نشیند و این مهمترین مبارزه‏ى ملت ایران است.

امروز مسئله‏ى فناورى هسته‏اى مطرح است. این هم که مطرح نباشد، یک موضوع دیگر مطرح خواهد شد؛ دشمن عادتش این است. هر چیزى که براى یک ملتى مایه‏ى پیشرفت است، براى قدرتهاى بین‏المللى، آن چیز یک خطر محسوب مى‏شود؛ نباید ملتها پیشرفت کنند. ملت اگر خودش توانایى استخراج نفت را مى‏داشت و توانایى پالایش نفت را مى‏داشت و توانایى استحصال گوناگون از نفت را مى‏داشت، دیگر چرا انگلیسها بیایند استخراج و پالایش را به عهده بگیرند و امتیاز آن را در جیب خود بریزند. آن روز از ناتوانیهاى ملت استفاده مى‏کردند. حالا این ملت به توانایى رسیده، مى‏خواهد خودش کشورش را اداره کند، مى‏خواهد خودش استحصال کند، مى‏خواهد خودش این استعدادها را پرورش بدهد و مى‏خواهد براى کشور خودش این استعدادها را به کار بیندازد؛ اما آنها ناراحتند.   ادامه مطلب...

مسؤولان با نگاهِ «حایز اهمیت»، باید به بخش کشاورزى نگاه کنند. بخش کشاورزى یک محور اصلى در اداره‏ى کشور است؛ و باید با این چشم در تنظیم معلومات دانشگاهى، در تخصیص بودجه، در گماشتن افراد کارآمد و توانا در رأس کارها، به آن نگاه کرد؛ باید امر کشاورزى را در کشور سبک نشمرند.

البته صنعت هم مهم است و وقتى ما روى کشاورزى تکیه مى‏کنیم، صنعت را نفى نمى‏کنیم؛ آن هم یک محور اساسى دیگرى براى پیشرفت کشور است؛ اما جاذبه‏هاى گوناگون و زرق و برق و نام و نشان بخش‏هاى دیگر، مبادا اهمیت این بخش بسیار مهم را تحت‏الشعاع قرار بدهد؛ شریان اصلى زندگى جامعه، در این بخش است و زندگى واقعى و ملموس جامعه - حیات اجتماعى - در این بخش، بیشتر معنا پیدا مى‏کند؛ چون این‏جا مسأله‏ى غذا و مسأله‏ى امنیت غذایى و مسأله‏ى استقلال ناشى از امنیت غذایى و خودکفایى مطرح است؛ این نکته‏ى اول، که مسؤولان با این چشم به مسأله‏ى کشاورزى نگاه کنند. این نگاه - همان‏طور که گفتیم - در دانشگاه، در بخش‏هاى دانشگاهى مربوط به کشاورزى، در تنظیم درس‏ها، در گرفتن دانشجو، در پرداختن به استاد، اثر مى‏گذارد، تا بقیه‏ى خدمات گوناگونى که دولت مى‏تواند به کشاورزان بدهد؛ مانند آنچه که مربوط به بانک‏هاست، آنچه که مربوط به سازمان مدیریت و برنامه‏ریزى است، آنچه که مربوط به خود وزارت جهاد کشاورزى است.

نکته‏ى دوم براى مسؤولان این است که در کار کشاورزى، همین‏طور که اسم شما جهاد کشاورزى است، جهادى حرکت کنید. ما از اول انقلاب، هر کار بزرگى که توانسته‏ایم انجام بدهیم، به برکت اعتماد به نفس و بلندپروازى و کار جهادى بوده است. جوانانِ جهاد سازندگى آن روزى کارهاى بزرگ را در این کشور شروع کردند که حتى آن کسانى که جلوى چشم‏شان این کارهاى بزرگ انجام مى‏گرفت، باور نمى‏کردند که جوان ایرانى قادر به این کارهاست.

در دوران رژیم طاغوت، گندم را از امریکا مى‏خریدند و سیلو را روس‏ها برایشان مى‏ساختند؛ آنها سیلو را هم نمى‏توانستند بسازند! باید روس‏ها مى‏آمدند؛ این صنعت در ایران نبود. در سال‏هاى اول انقلاب، این جوانان جهاد دانشگاهى آمدند و گفتند امام دستور داده‏اند مردم گندم بکارند؛ خوب، گندم سیلو لازم دارد؛ درِ خانه‏ى چه کسى برویم، جز درِ خانه‏ى همت و ابتکار خودمان؛ شروع کردند. افرادى مى‏دیدند که این سیلو بالا مى‏رود - البته در روز اول، با ظرفیت کم - اما باور نمى‏کردند! و امروز کشور ما یکى از کشورهاى مطرح از لحاظ سیلوسازى در دنیاست؛ به برکت همین جوان‏ها. کار جهادى، این است.

در هر بخشى از بخش‏هاى گوناگون صنعتى و فنى و علمى و تحقیقاتى که ما با روحیه‏ى جهادى وارد شدیم، پیش رفته‏ایم. روحیه‏ى جهادى یعنى چه؟ یعنى اعتقاد به این که «ما مى‏توانیم»؛ و کارِ بى‏وقفه و خستگى‏ناپذیر و استفاده از همه‏ى ظرفیت وجودى و ذهنى و اعتماد به جوان‏ها. الان در همین بخش انرژى هسته‏یى که این همه دنیاى استکبار را سراسیمه کرده، اکثر کسانى که در آن‏جا مشغول کار هستند، جوان‏هاى تحصیلکرده‏اند؛ صدها جوانِ کم‏سال و تحصیلکرده، این چرخ را مى‏چرخانند و این عزت را براى کشور پدید آورده‏اند. در همه‏ى بخش‏ها همین‏طور است. به نیروهاى بااستعداد، چه از جوان‏ها باشند و چه از انسان‏هاى با تجربه، اعتماد کنند. اعتماد به این افراد و توکل به خداى متعال و اخلاص نیت براى خدا، اساس کار است. جهاد کشاورزى باید در معناى حقیقى کلمه، براى مسائل کشاورزى کشور و دامدارى و بقیه‏ى کارهایى که برعهده‏ى این وزارت است، جهادى عمل کند.

مسأله‏ى سوم این است که ما به کشاورزمان مى‏گوییم تلاش کنید تا امنیت غذایى براى کشور به وجود بیاورید؛ اما به مسؤولان‏مان مى‏گوییم این پایان کار نیست؛ ما بایستى به صادرکنندگان این محصولات تبدیل شویم؛ ما باید بتوانیم دیگران را بهره‏مند کنیم. این کار، کارِ دستگاه‏هاى گوناگون دولتى است که وسایلش را فراهم کنند؛ ما مى‏توانیم.

مرتب از این‏که ما از لحاظ آب در مضیقه هستیم، حرف مى‏زنند؛ خوب بله، ما مى‏دانیم کشور ما از آن کشورهاى پُر آب نیست؛ اما آیا از همین آبى که امروز داریم، استفاده‏ى بهینه مى‏شود؟ جواب، منفى است. این، جزو کارهاى وزارت جهاد کشاورزى و وزارت‏خانه‏ها و دستگاه‏هاى گوناگون دولتى است که آموزش چگونگى استفاده‏ى از آب، تنظیم جریان آب در بخش‏هاى مختلف، نگهدارى از همین مقدار آبى که از نزولات مبارک آسمانى است، با انواع و اقسام شیوه‏هایى که امروز در دنیا معمول است، جزو کارها قرار بگیرد. بنابراین، کشور ما از کشورهاى پُر آب نیست، اما همین مقدار آبى که داریم، قادر است محصولات کشاورزى را سیراب کند. در زمین هم همین‏طور هستیم. من در گزارش‏ها خوانده‏ام که ما امروز اندکى بیش از هجده میلیون هکتار زمینِ قابل کشت داریم؛ در بخش‏هاى مختلف: دیمى و آبى و باغى و غیره، که این مقدار مى‏تواند به سى میلیون هکتار افزایش پیدا کند؛ یعنى نزدیک به دو برابر. من در بعضى از بخش‏هاى این کشور - در مسافرت‏هایى که کرده‏ام - زمین‏هایى را دیده‏ام که با «کار» مى‏توانند تبدیل بشوند به زمین‏هاى قابل کشت. ما خیلى امکانات در این کشور داریم. ما یک کشورِ به معناى حقیقى کلمه غنى هستیم و این «غنا» را مردم باید حس کنند؛ از این غنا باید استفاده کنند. به زارع مى‏توانیم بگوییم روى این زمین، خوب و با شیوه‏ى علمى کار کن و محصول به دست بیاور؛ چیز دیگرى در اختیار او نیست؛ ولى این مسؤولانند که بایستى نظام این کار را طراحى کنند.

بر روى دانه‏هاى روغنى و کُلزا یا زیتون هم کار شود. یکى از کارهاى خوب این دولت این است که مى‏خواهند زیتون را هر چه بیش از پیش ترویج کنند؛ وارد سبد غذایى مردم کنند، که جزو کارهاى بسیار خوب است. البته کشور بایستى حتماً در برنج و گوشت و لبنیات هم به خودکفایى برسد؛ این جزو کارهایى است که مسؤولان دولتى باید بکنند.

بخش آموزش کشاورزى و ترویج و استفاده از دانش موجود دنیا در دانشگاه‏هاى ما و فرستادن جوان‏ها براى کمک به روستایى‏ها، جزو کارهاى بسیار مهم است. البته به همه‏ى روستاییان و همه‏ى کشاورزان و کسانى که دست‏اندرکار کشاورزى‏اند، توصیه مى‏شود که از این جوانان مطلع و خبره در کار کشاورزى استقبال کنند. بنده در بعضى از روستاها از نزدیک ملاحظه کردم که جوان‏هاى خبره و دانش‏آموخته‏ى کشاورزى، یک نفرشان بیکار نمانده بود! همه در مزارع مشغول کار شده بودند و نتیجه این شده بود که آن بخش از لحاظ محصول کشاورزى، رشد فوق‏العاده‏یى کرد، که در بیانات این عزیزان هم این مسأله را شنیدید. باید از شیوه‏هاى علمى استفاده کرد.

عزیزان من! امروز کشور شما، کشورى است در حال حرکت به جلو ، این حرف‏ها مربوط به کشاورزى است؛ ولى ما در قضیه‏ى صنعت، در قضیه‏ى تحقیقات، در امر سیاست، در رشته‏هاى گوناگون علوم، در پدید آوردن مسائل نو، در همه جا، حرکت‏هایى را به برکت انقلاب و به برکت نظام جمهورى اسلامى مشاهده مى‏کنیم، که کشور به برکت آنها خواهد توانست این فاصله‏ى ژرفى را که دشمنان میان این کشور و میان کشورهاى پیشرفته به‏وجود آورده‏اند، پُر کند. حرکت امروزِ کشور، حرکت مبارکى است؛ حرکتِ سرشار از امید و نگاه به آینده. کارى که امروز دستگاه‏هاى مختلف مى‏کنند، چه در این بخش - بخش کشاورزى - چه در بخش‏هاى دیگر، باید یک قاعده‏ى محکمى باشد که بتوانند بعد از بیست سال - وقتى دوران سند چشم‏انداز بیست ساله تمام شد - احساس افتخار کنند و بگویند ما بودیم که این تدابیر را اندیشیدیم و امروز کشور بعد از گذشت بیست سال، به این رشد و اعتلاء رسیده است؛ که مى‏رسیم ان‏شاءاللَّه. جوان‏هاى ما - شماها - خواهید دید ان‏شاءاللَّه آن روز را؛ و دشمنان مستکبر نظام جمهورى اسلامى از همین مى‏ترسند و علت دشمنى‏ها، همین است. آنها از این‏که یک کشورى، یک ملتى، با تمسک به اسلام بتواند به این قله‏ى عظیم زندگى مدنى و افتخارات تمدنى خود برسد، نگرانند؛ چون مى‏دانند این بهترین مروج اسلام و بهترین مروج معنویت است؛ مى‏دانند که اگر این راه را این ملت طى کرد، جلوى زیاده‏خواهى‏ها و زیاده‏خوارى‏هاى آنها گرفته خواهد شد. کمپانى‏هاى غاصب صهیونیست‏ها و دیگران، مى‏خواهند دنیا را بچاپند؛ سختشان است که ببینند یک ملتى در مقابل داعیه‏هاى آنها این‏طور در همه‏ى بخش‏ها جلو مى‏رود؛ اما على‏رغم آنها ملت ایران به پیش خواهد رفت و اسلامِ عزیز سربلندتر از آنچه که هست، خواهد شد و ان‏شاءاللَّه پرچم عزت اسلامى بر بلنداى این ملت و همه‏ى دنیاى اسلام به اهتزاز در خواهد آمد.

از خداوند متعال سلامت و سعادت همه‏ى شما را مسألت مى‏کنم و امیدوارم مشمول ادعیه‏ى زاکیه‏ى حضرت بقیةاللَّه (ارواحنافداه) باشید و ان‏شاءاللَّه همه‏تان موفق باشید.

در مسأله‏ى هسته‏یى، حرف ملت ایران حرف معلومى است، مسؤولان هم بارها آنچه را که باید گفت، گفته‏اند. مطلب این است که ملت ایران یک ملت با استعداد، با فرهنگ، بزرگ، توانا، با نشاط و جوان است و این‏جور ملتى صبر نمى‏کند که اجازه بدهند تا به فلان پیشرفت علمى یا فلان پیشرفت فناورى دست پیدا کند؛ نه، این‏جور ملتى خودش وارد مى‏شود، مرزهاى دانش را هم مى‏شکند و عبور مى‏کند و خودش را نشان مى‏دهد. اگر هم خارجى‏ها، رقبا، دشمنان مى‏بینند که در این صد سال اخیرِ قبل از انقلاب این حالت پیش نیامده، باید بدانند که در آن وقت‏ها نمى‏گذاشتند ملت ایران حرکت شایسته‏ى خودش را بکند؛ والّا ملت ایران همیشه یک ملت بااستعداد بوده است. ما همان ملتى هستیم که در همه‏ى دوران اسلامى، از همه‏ى ملتهاى مسلمان، بدون استثناء، پیشروتر بودیم و در همه‏ى علوم و فنون؛ در فلسفه، در علم، حتّى در علوم مربوط به زبان عربى پیشروتر بودیم؛ بزرگترین زبان‏دان‏ها و نحوى‏ها و علماى علم زبان عربى، ایرانى‏اند و حتّى بهترین و قوى‏ترین کتابها را هم در همان رشته، ایرانى‏ها نوشته‏اند. این ملت همیشه در فلسفه، در علوم گوناگون و در دانش‏هاى تجربى، به قدر زمانه و جلوتر از آن، پیشرو بوده است. این، همان ملت است؛ منتظر نمى‏ماند؛ لذا منتظر هم نماند و حالا از جمله، توانسته است به دانش هسته‏یى دست پیدا کند. آنچه که امروز ما داریم، هم دانش هسته‏یى است، هم فناورى هسته‏یى؛ اما آنچه نداریم و جلویش را گرفته‏اند و مانع ایجاد کرده‏اند، تشکیل تجهیزات این فناورى است؛ یعنى یک علمى را شما کسب مى‏کنید، بر اساس او یک فناورى را به دست مى‏آورید؛ رازِ به‏کارگیرى این دانش را در تولید فلان محصول کشف مى‏کنید و وسیله‏اش را هم در حدِ حداقل تولید مى‏کنید؛ ولى وقتى مى‏خواهید آن را تکثیر کنید و از آن استفاده‏ى کامل بکنید، نمى‏گذارند و جلویش را مى‏گیرند؛ این، چیزى است که اتفاق افتاده است. حرف ملت ایران این است که در مناسبات بین‏المللى، گزینشى نباید عمل کرد. اینى‏که ما رسیدن به دانش هسته‏یى را براى فلان کشور مجاز بشمریم، براى فلان کشور، به دلایل واهى، مجاز نشمریم، براى ملت ایران قابل قبول نیست.

کارى که در کشور در این زمینه - چه در چالش بین‏المللىِ مربوط به کار هسته‏یى، چه در خود کار هسته‏یى - دارد انجام مى‏گیرد، کارى است که با حکمت و مشورت دارد انجام مى‏گیرد؛ این را ملت ایران بدانند. گاهى اظهار نگرانى مى‏شود که نبادا کارِ غیرمدبرانه‏یى انجام بگیرد؛ نبادا تصمیمات فردى گرفته بشود؛ نه، قضیه این‏جور نیست. خوشبختانه مسؤولان کشور در این مسأله هم‏رأى و هم‏فکرند؛ کار با مشورت، با تدبیر - از اول و در این دو سال و اندى هم همین‏جور بوده است - و با فکر جمعى انجام گرفته است و پیشرفت کرده‏ایم. بعد از این هم همین‏جور خواهد بود. افرادى مردم را نترسانند که ممکن است کار بى‏مشورت باشد، عجولانه باشد؛ نه، نخیر؛ کار دارد درست با حکمت و همه جانبه، با توجه به جوانب گوناگون، پیش مى‏رود. مسأله این است که ملت ایران حقى دارد و آن حق را مطالبه مى‏کند. این حرف هم براى مردم دنیا قابل فهم است، هم براى دولت‏ها قابل فهم است؛ ولى معارض اصلى در این قضیه، دولت امریکاست. حتّى دولتهاى اروپایى هم مواضع‏شان بیشتر تحت‏تأثیر فشار امریکاست؛ هر کدام که با امریکا نزدیکترند، مواضع‏شان تندتر و سخت‏تر است؛ مثل دولت انگلیس. البته ملت ایران سوابق طولانى از دولت انگلیس دارد و مسأله‏ى ملت ایران و دولت انگلیس، مسأله‏ى امروز و دیروز نیست؛ حالا هم همه‏شان، از آن رأس‏شان تا مسؤولان گوناگون‏شان، مواضع بسیار بدى دارند مى‏گیرند؛ آنها یکى از بدترین مواضع را دارند مى‏گیرند؛ لیکن معارض اصلى، دولت امریکاست. دولتمردان امریکا که ادعا مى‏کنند ایران دنبال سلاح اتمى است، خودشان هم مى‏دانند که دروغ مى‏گویند، آن کسانى هم که حرف این‏ها را در نطق‏ها و محافل مى‏شنوند و برایشان کف مى‏زنند، آن‏ها هم مى‏دانند که این‏ها دروغ مى‏گویند؛ کمااین‏که آن‏جایى که دم از حقوق بشر مى‏زنند، همین‏طور است. وقتى رئیس‏جمهور امریکا درباره‏ى قضایاى عراق و غیره، دم از دمکراسى و حقوق بشر مى‏زند، هم خودشان مى‏دانند که دروغ مى‏گویند - چیزى که به فکرش نیستند، حقوق بشر و دمکراسى است - هم آن مخاطبانى که این حرفها را مى‏شنوند و برایشان کف مى‏زنند. اهداف آن‏ها براى خودشان روشن است؛ هدف آنها سلطه‏گرى است. حقوق بشر برایشان کمترین اهمیتى ندارد. شما در همین طوفان کاترینا در امریکا، دیدید که چون مردم، سیاه‏پوست بودند، همان مقدارى هم که دولت امریکا مى‏توانست، به اینها کمک نشد؛ این، حرفى است که خود ملت امریکا - سیاه‏پوست‏ها که به جاى خود - بر زبان آوردند و گفتند و فریاد کشیدند. رفتارشان با زندانى، رفتارشان با زندانىِ بخصوص گوانتانامو، رفتارشان در ابوغریب عراق، رفتارشان با مردم عراق، رفتارشان با زن و بچه‏هایى که در خانه‏هاشان هستند، همه، نشان‏دهنده‏ى این است که مسأله‏ى حقوق بشر از نظر امریکایى‏ها افسانه است؛ مى‏دانند که دروغ مى‏گویند. مسأله‏ى آنها دو چیز است:

یکى، این است که بحران‏آفرینى در دنیا براى دولت‏هاى امریکا غالباً یک مطلوبِ لازم، یک کار تاکتیکىِ لازم بوده است؛ به آن احتیاج داشته‏اند براى این‏که از مسایل داخلى، از مشکلات داخلىِ امریکا، مردم را متوجه به خارج کنند؛ همیشه این‏جور بوده است و حالا هم این دولت که در امریکا بر سر کار است، یک دولت افراطى و جنگ‏طلب است و مصلحت‏شان ایجاب مى‏کند که این طرف و آن طرف دنیا مسأله درست کنند، مسایلى را بزرگ کنند، یا بحران بیافرینند، یا حوادث کوچک را به شکل بحران براى ملت خودشان معرفى کنند.

دیگر این‏که دولت‏هاى امریکا و از همه بیشتر این دولتِ جنگ‏طلبِ تندروى افراطى، دنبال یک امپراطورى‏اند؛ دنبال یک سلطه‏ى جهانى‏اند. این سلطه، مخصوصِ خاورمیانه هم نیست. البته حالا خاورمیانه مطرح است؛ اما این‏ها به خاورمیانه هم قانع نیستند. شرکاى اروپایى‏شان هم این را خوب مى‏دانند که امریکا آن روزى که به خاورمیانه و به آسیاى میانه و به مناطق حساس دنیا تسلط پیدا کند، دست از سر اروپا هم حتّى برنخواهند داشت؛ این، چیزى نیست که براى آن‏ها پوشیده و پنهان باشد. آن‏ها دنبال منافع‏شان هستند. یکى از مهم‏ترینِ مناطق، عبارت است از همین خاورمیانه؛ منطقه‏اى حساس، پل شرق و غرب، منطقه‏ى نفت، منطقه‏ى گذرگاه‏ها و گلوگاه‏هاى دریایىِ بسیار حساس، با ملت‏هایى که سابقه‏هاى فرهنگى دارند و ذخایر فراوان؛ اینها همه در این منطقه جمع است. حکومت امریکا به این‏طور چیزها براى سلطه‏ى خود در دنیا احتیاج دارد. در این منطقه، آن دولتى که صریحاً با سلطه‏طلبى مخالفت مى‏کند و به‏طور جد ایستاده است، دولت جمهورى اسلامى است. طبیعى است که این مسایل وجود پیدا مى‏کند و بنابراین، معارض، دولتِ امریکاست.

حرف جمهورى اسلامى این است که این ملت؛ ملتى که انقلاب کرده است؛ ملتى که در طول بیست‏وهفت سال نظام جمهورى اسلامى با حوادث گوناگون و نشیب و فرازهاى مختلف مواجه شده و با آنها پنجه انداخته و در همه‏ى قضایا توانسته است به طرف هدف‏هاى خود پیش برود؛ ملتى که اکثریت قاطع آن، جوانند؛ ملتى که دانشجوى آن، استاد آن، نخبه‏ى علمى و عملى آن روزبه‏روز رو به افزایش است، ملتى است که رو به آینده دارد؛ دل پُرامید دارد. این ملت، ملتى نیست که زیر بار زور و تحمیل امریکا و غیرامریکا برود؛ لذا همان‏طور که مسؤولان کشور در باب مسأله‏ى انرژى هسته‏یى گفته‏اند، هدف ما مطلقاً ربطى به سلاح هسته‏یى و انحراف این حرکت علمى و فناورى به سمت سلاح نیست؛ اما از این فناورى هم ملت ایران صرف‏نظر نخواهد کرد؛ این، حرف اصلى ماست. روش‏هاى کارى و دیپلماسى و ارتباطات و مناسبات بین‏المللى‏اش را هم مسؤولان کشور سازماندهى مى‏کنند و پیش مى‏برند.

/نماز جمعه تهران/