این لحظه‏هاى حوادث بزرگ تاریخى، در واقع عوامل پیشرفت تاریخ ملتها هستند. عاشورا یک نیمه‏روز بیشتر نبود؛ تاریخ را تکان داد و متحول کرد. یک حادثه، گاهى به قدرى عمیق و حکیمانه و بجا در طول زندگى یک ملت اتفاق مى‏افتد که تأثیرات آن براى سالهاى متمادى، گاهى براى قرنهاى متوالى باقى میماند. محرّم، یکى از همین مقاطع تاریخى است. عاشورا را شیعه، با همه‏ى وجود نگه داشتند. شما ببینید در طول سالهاى متمادى، قرنهاى متمادى، یاد امام حسین، نام امام حسین، تربت امام حسین، عزاى امام حسین هرگز از بین مردم پیرو اهل‏بیت و مؤمنِ به اهل‏بیت خارج نشد؛ این را رها نکردند؛ هرچند خیلى تلاش شد. حالا شما قضیه‏ى متوکل و بستن راه را شنیده‏اید. اینها آن کارهاى چاروادارى، مخالفتهاى چاروادارى بوده است. مخالفتهاى بسیار زیادى در طول زمان به شکلهاى ظاهراً علمى، به شکل احساساتى، به شکل تجربه‏اى انجام دادند، ولى شیعه نگه داشته است و باید نگه دارد.

میگویند چرا ماتم و گریه و اشک را در بین مردم رواج میدهید؟ این ماتم و اشک براى ماتم و اشک نیست، براى ارزشهاست. آنچه پشت سر این عزاداریها، بر سر و سینه زدنها، اشک ریختنها وجود دارد، عزیزترین چیزهائى است که در گنجینه‏ى بشریت ممکن است وجود داشته باشد؛ او همان ارزشهاى معنوىِ الهى است. اینها را میخواهند نگه دارند که حسین‏بن‏على مظهر این ارزشها بود. یادِ آنهاست؛ زنده نگه داشتن آنهاست.

 ادامه مطلب...

حج، بازخوانی و فراگیری این درس‌های بزرگ است. برائت از مشرکان و بیزاری از بت‌ها و بتگران، روح حاکم بر حج مؤمنان است. جای‌جای حج، نمایشگر دل‌سپردن به خدا و سعی و تلاش در راه او، و برائت از شیطان و رمی و طرد او و جبهه‌گیری در برابر اوست. و جای‌جای حج، مظهر اتحاد و انسجام اهل قبله و رنگ‌باختنِ تفاوت‌های طبیعی و اعتباری و برجسته‌شدن وحدت و برادری حقیقی و ایمانی آن‌ها است.

این‌ها درس‌هائی است که ما مسلمانان از هر نقطه‌ی جهان باید فرا گیریم و براساس آن برای زندگی و آینده‌ی خود برنامه‌ریزی کنیم.

انسجام اسلامى یعنى کشورهاى مسلمان قدر امت بزرگ اسلامى را بدانند. ما از تکه تکه شدن سودى نمی بریم. ما از دشمنى با یکدیگر سودى نمیبریم. ما از تشدید اختلافات قومى، فرقه‏اى، شیعه و سنى، عرب و عجم سودى نمیبریم. امت اسلامى یک مجموعه‏ى عظیم است با امکانات بسیار، با سرمایه‏هاى بسیار؛ اما دنیاى غرب ما را تکه‏پاره کرده است، ما را در مقابل هم قرار داده است. قومیتهاى ما را سلاحى براى برخورد با برادران مسلمان قرار داده است و ما هم نادانسته و جاهلانه، این توطئه و این ترفند را پذیرفتیم و در این دام قرار گرفتیم. باید به خود بیائیم.

ما تعارف نکردیم که گفتیم امسال، سال انسجام اسلامى است. مى‏بینیم توطئه‏هاى دنیاى اسلام را؛ مى‏بینیم تلاشهائى را که انجام میگیرد؛ پولهائى را که خرج میشود براى اینکه بین برادران جدائى بیندازند، نیروهاى ما را علیه هم به کار بیندازند، نگذارند پیش برویم. ما خیلى عقب‏ماندگى داریم. دنیاى اسلام خیلى عقب‏ماندگى دارد. در میدان علم و فناورى باید جلو برویم؛ بالاتر از آن، در میدان تهذیب نفس، پرداختن به خود، باید حرکت کنیم؛ باید جلو برویم.

 ادامه مطلب...

امروز هم بشریت در نهایت نیاز و احتیاج به پیام بعثت و به پیروى از تعالیم انبیاء عظام الهى است، که همه‏ى آنها به نحو کامل در تعالیم اسلام و قرآن جمع شده است. در رأس برنامه‏هاى دعوت اسلامى، سه چیز از همه مهمتر است که در آیات کریمه‏ى قرآن به آنها تصریح شده است:

علم و حکمت ، تزکیه و اخلاق ، و عدالت و انصاف.

اگر درست نگاه کنیم، امروز هم بشر محتاج همین سه چیز است. علم بشر، امروز پیشرفتهاى زیادى داشته است؛ منتها در یک بُعد خاص. علوم مادى و طبیعى - علوم مربوط به زندگى مادى - در بین بشریت پیشرفت کرده است؛ اما بشر در علوم معنوى - چیزهائى که ذهن بشر را نسبت به مبدأ آفرینش و به توحید الهى روشن میکند؛ دل او را هدایت میکند به آن سمتى که بشر براى آن آفریده شده است - محتاج آموختن و فرا گرفتن است. دعوت اسلام به علم، یک دعوت همه‏جانبه است. مسئله‏ى اخلاق و تزکیه‏ى معنوى و روحى، از این هم امروز مهمتر است. گرفتاریهاى بشر، ناشى از دور افتادن از تزکیه‏ى اخلاقى است.

در درجه‏ى اول نخبگان ملتها، مسئولان امور کشورها و جوامع، مخاطب این سخنند. اگر در قله‏هاى جوامع بشرى - که نخبگان سیاسى و علمى و فرهنگى قرار دارند - اخلاق و معنویت و تزکیه وجود داشته باشد، این سرچشمه‏ى فیاض به دامنه‏ها خواهد رسید و مردم هم از اخلاق نیک برخوردار خواهند شد. مسئولان کشور اسلامى در درجه‏ى اول مخاطب این سخنند. حب دنیا، حب شهوات، پایبندى به امیال و هوسهاى حیوانى، دوستیها و دشمنیهائى که منشأ آنها منشأ حیوانى و مادى است؛ جنگ‏افروزیهائى که منشأ آنها قدرت‏طلبى و میل به توسعه‏ى قدرت مادى است؛ ناامنیهائى که منشأ آنها خباثتها و رذالتهاى سیاسى دست‏اندرکاران امور سیاست کشورهاست، گرفتارى عمده‏ى بشرى است.

تزکیه‏ى اخلاقى براى یک کشور، یک امر ضرورى است؛ مهرورزى انسانها با یکدیگر، انصاف انسانها نسبت به یکدیگر، رعایت حال انسانهاى دیگر در برنامه‏ریزى زندگى انسان، رحم و مروت بین افراد بشر، چیزهائى است که زندگى بشر را آرامش میبخشد. اگر ملاحظه میکنیم که دنیا امروز بیش از گذشته در آتش ناامنیها میسوزد - ناامنى، امروز بزرگترین بلاى بشر یا لااقل یکى از بزرگترین بلایاى بشرى است؛ انسانها در درون خانواده‏شان امنیت ندارند؛ در محیط زندگى اجتماعى امنیت ندارند؛ در میان کشور و میهن خودشان امنیت ندارند - این ناامنى ناشى از سوء سیاستها، ناشى از قدرت‏طلبیها، ناشى از بى‏اخلاقیها، ناشى از دورى انسانها از تزکیه است. و اسلام ما را به تزکیه دعوت میکند و این یک قلم بسیار عمده از تعالیم اسلام است. «یتلوا علیکم ایاتنا و یزکیکم و یعلّمکم الکتاب و الحکمة»؛ آیات الهى را تلاوت میکند و آنها را تزکیه میکند؛ آنها را تعلیم میدهد.

و عدالت. استقرار عدالت، دستور همه‏ى انبیاء الهى است، که فرمود ارسال رسل و فرستادن کتابها و این همه تلاشى که انبیاء و پیروان انبیاء انجام دادند، براى این است که: «لیقوم النّاس بالقسط»؛ زندگى مردم، زندگى همراه با قسط باشد.

در مسأله‏ى زنان آنچه که در درجه‏ى اول اهمیت قرار دارد، مسأله‏ى «خانواده» است؛ نقش زن به عنوان عضوى از خانواده. به نظر من از همه‏ى نقشهائى که زن میتواند ایفاء کند، این اهمیتش بیشتر است. البته بعضى‏ها اینطور حرفها را در همان نظر اول با شدت رد میکنند و میگویند آقا شما میخواهید زن را توى خانه اسیر کنید، محبوس کنید، از حضور در صحنه‏هاى زندگى و فعالیت باز بدارید؛ نه، به هیچ وجه قصد ما این نیست؛ اسلام هم این را نخواسته. اسلام وقتى که میگوید: «والمؤمنون و المؤمنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر»،(1) یعنى مؤمنین و مؤمنات در حفظ مجموعه‏ى نظام اجتماعى و امر به معروف و نهى از منکر همه سهیم و شریکند؛ زن را استثناء نکرده. ما هم نمیتوانیم زن را استثناء کنیم. مسئولیت اداره‏ى جامعه‏ى اسلامى و پیشرفت جامعه‏ى اسلامى بر دوش همه است؛ بر دوش زن، بر دوش مرد؛ هر کدامى به نحوى بر حسب توانائى‏هاى خودشان. بحث سر این نیست که زن آیا میتواند مسئولیتى در بیرون از منزل داشته باشد یا نه - البته که میتواند، شکى در این نیست؛ نگاه اسلامى مطلقاً این را نفى نمیکند - بحث در این است که آیا زن حق دارد به خاطر همه‏ى چیزهاى مطلوب و جالب و شیرینى که در بیرون از محیط خانواده براى او ممکن است تصور شود، نقش خود را در خانواده از بین ببرد؟ نقش مادرى را، نقش همسرى را؟ حق دارد یا نه؟ ما روى این نقش تکیه میکنیم. من میگویم مهمترین نقشى که یک زن در هر سطحى از علم و سواد و معلومات و تحقیق و معنویت میتواند ایفاء کند، آن نقشى است که به عنوان یک مادر و به عنوان یک همسر میتواند ایفاء کند؛ این از همه‏ى کارهاى دیگر او مهمتر است؛ این، آن کارى است که غیر از زن، کس دیگرى نمیتواند آن را انجام دهد. گیرم این زن مسئولیت مهم دیگرى هم داشته باشد - داشته باشد - اما این مسئولیت را باید مسئولیت اول و مسئولیت اصلى خودش بداند. بقاى نوع بشر و رشد و بالندگى استعدادهاى درونى انسان به این وابسته است؛ حفظ سلامت روحى جامعه به این وابسته است؛ سَکن و آرامش و طمأنینه در مقابل بیقرارى‏ها و بى‏تابى‏ها و تلاطم‏ها به این وابسته است؛ این را نباید فراموش کنیم.

 ادامه مطلب...

در نظام اسلامى محدودیتى که به وجود مى‏آید، که این محدودیت بر طبق فطرت انسانىِ زنانه است؛ هم براى مردها محدودیت است، به یک کیفیتى؛ هم براى زنها به کیفیت دیگرى محدودیت است، کمک کننده‏ى به این است که نیروهاى آنها هرز نرود و حتى‏المقدور در جهت درستى به کار بیفتد؛ که آن وقت نتیجه‏اش میشود رشد فکرى و علمى و عملى در جامعه‏ى زنان، که امروز شاهدش هستیم. اینکه گفته میشد - و البته هنوز هم بعضى‏ها با غفلتِ تمام میگویند - مگر میشود با حجاب و با رعایت حدود شرعى و اسلامى، جامعه‏ى زنان رشد کند، تکلیف مسأله‏ى زن در نظام اسلامى چه میشود، این جواب عملى‏اش، جواب عینى‏اش، همین وجود مجموعه‏ى عظیم نخبگان زن در جامعه‏ى ماست، که هیچ وقت ما در کشور چنین وضعى را نداشتیم؛ در دوره‏ى طاغوت هم نبوده، قبل از آن هم که وضع تعلیم و تربیت از جهت دیگرى اشکال داشته. امروز در نظام اسلامى بحمداللَّه این فراهم است. حالا تعداد بیشتر برگزیدگان دختر در دانشگاه‏ها و امثال آن، اینها مسائل درجه‏ى دو است؛ مسأله‏ى درجه‏ى یک این است که همین مجموعه‏ى زنان نخبه توانسته‏اند در نظام جمهورى اسلامى در بخشهاى مختلف بدرخشند.

 ادامه مطلب...

ما در مسأله‏ى حقوق زنان از دنیا طلبگاریم؛ ما مدعى دنیائیم. حالا مؤسسات وابسته به سازمان ملل یا غیر آنها یا فلان مجموعه‏ى روزنامه‏نگار بیایند به اسم حقوق بشر، موضوع حجاب و بعضى از این قبیل چیزها را زیر سؤال بکشند و اظهار طلبگارى کنند، این واقعیت قضیه را عوض نمیکند. ما از دنیا طلبگاریم. دنیا که عرض میکنم، یعنى دنیاى غرب. ما هستیم که به دنیا خطاب میکنیم و میگوئیم: شما به بشریت عموماً و به زن خصوصاً خیانت کرده‏اید؛ با کشاندن زن و مرد به وادى ابتلائات جنسى و برافروختن و دامن زدن به آتش زیاده‏روى‏هاى جنسىِ بى‏قانون و بى‏نظم در جامعه، با آوردن زن به شکل متبرج به وسط میدان. معلوم است که زن، آن بخش زیباى آفرینش بشر است. این بخش زیبا به طور طبیعى با اندکى در پرده بودن همراه است؛ این خاصیت این بخش زیبا و لطیف وجود انسانى است. این پرده را دریدن و آنچه را که باید با نظم و قانون پیگیرى شود - آن نیاز غریزى انسانى، چه در زن و چه در مرد - بى‏قانون و بى‏نظم در جامعه رواج دادن، بزرگترین خیانتى است که در درجه‏ى اول به زن و در درجه‏ى بعد به همه‏ى بشریت - زن و مرد - انجام گرفته؛ این کار را سیاستهاى غربى کرده‏اند. البته اولین ضرر و بزرگترین ضرر را هم خودشان برده‏اند. الان مسأله‏ى همجنس‏گرائى در دنیاى غرب یکى از ابتلائات است. البته به رو نمى‏آورند؛ اما حقیقت قضیه این است که امروز براى اندیشمندان و آنها یکى از دردهاى بزرگ و غیرقابل علاج شده است؛ چاره‏اى هم ندارند. آنطور حرکت کردن، آنطور ادبیاتِ پرده‏درانه و عریان در زمینه‏ى مسائل جنسى و ارتباط زن و مردم را به میان آوردن، آنطور جنس زن را - یعنى همان بخش زیبا و لطیف و مستور و در پرده‏ى وجود بشر را - براى شغل، براى تبلیغات، براى کار، به میدان کشاندن، از لبخند او، از زیبائى‏هاى او، از جسم او، از چهره‏ى او براى ترویج فلان جنس بى‏ارزش و پست، براى به دست آوردن پول استفاده کردن، این چیزها را هم دنبال خودش دارد؛ طبیعى است. این کارها را دنیاى غرب کرده، این کارها را سیاستهاى غربى کرده‏اند؛ مربوط به ادیان هم نیست، مربوط به مسیحیت و یهودیت هم نیست؛ مربوط به سیاستهاى جدیدى است که از حدود صد و پنجاه سال پیش در دنیا رایج شده است.

 ادامه مطلب...

انسجام اسلامى یعنى عصبیتهاى بین‏المذاهبى مسلمانها نباید تحریک شود. شما نباید کارى کنید که عصبیت آن مسلمانِ غیرشیعه علیه شما تحریک شود؛ او هم متقابلاً نباید کارى کند که غیرت و عصبیت شما را علیه خودش تحریک کند. دشمنان ما همین را میخواهند. الان شما ببینید دو تا گروه فلسطینى در فلسطین دارند با هم میجنگند! براى اسرائیل چه از این بهتر! به جاى اینکه تفنگها به طرف آنها متوجه شود، علیه همدیگر دارند میجنگند! خوب، این خیلى چیز خوبى براى اسرائیل است. چقدر خرج کند، مى‏ارزد که یک چنین وضعى پیش بیاید. فرض بفرمائید در لبنان هم یک گروهى پیدا میشوند و بنا میکنند با یک گروه دیگرى مبارزه کردن و جنگیدن. چه نعمتى بزرگتر از این براى اسرائیل و امریکا! این بهتر است یا اینکه یک گروهى مثل حزب‏اللَّه بیاید جلو، همه هم دنبالش - بعضى از روى دل و ایمان، بعضى هم از روى ترس از افکار عمومى - و اسرائیل را شکست بدهند؟ معلوم است که وضعیت اختلاف براى آنها بهتر است. در دنیاى اسلام، قضیه همین است. آیا مسلمانهاى مصر و اردن و عراق و پاکستان و هند و ترکیه و جاهاى دیگر، اگر به خیابانها بیایند و به نفع جمهورى اسلامى شعار بدهند، براى امریکا بهتر است یا کارى کند که اگر در یک مسئله‏اى، ایران اسلامى صدائى بلند کرد، همه‏ى این ملتها خاموش بشوند؛ بعضیها اظهار مخالفت هم بکنند؟ پیداست دنبال دومى‏اند. چه جورى میشود؟ چطور ممکن است این کار؟ خیلى آسان است. کارى کنند که عصبیتهاى شیعه و سنى را زنده کنند. به آنها تفهیم کنند اینها شیعه‏اند؛ اینها صحابه را سب میکنند؛ اینها مقدسین شما را چنین و چنان میکنند. جدائى بیندازند؛ آنها این را میخواهند. منادى وحدت شیعه و سنى، از اوّلى که این فکرها پیدا شده، این چیزها مورد نظرش بوده است. یک عده‏اى چرا نمیفهمند؟ امام بزرگوار ما که منادى اتحاد بین مسلمین بود، از همه‏ى اینهائى که مدعى‏اند، ولایتش و اعتقادش و ارادتش و عشقش به ائمه (علیهم‏السّلام) بیشتر بود. او بهتر میفهمید ولایت را یا فلان آدم عامى که حالا به اسم ولایت کارهاى خلاف میکند، حرفهاى بى‏ربط میزند در مجالس عام و خاص؟ وحدت را حفظ کنید.

اگر دیدید در جامعه بین شما کسانى هستند که عکس این رفتار میکنند، آنها را طردشان کنید؛ مخالفت خودتان را به آنها ابراز و اعلام کنید؛ اینها ضرر میزنند؛ ضربه میزنند. ضربه‏اى به اسلام میزنند، ضربه‏اى به تشیع میزنند، ضربه‏اى به جامعه‏ى اسلامى میزنند. این از جمله مسائل بسیار مهم است.

امروز وحدت اسلامى به نفع نظام اسلامى است؛ به نفع جمهورى اسلامى است. علیه این جهتگیرى حرکت کردن، به نفع امریکاست؛ به نفع صهیونیستهاست؛ به نفع همان گردن‏کلفتهائى است که در دنیاى اسلام جیبهایشان را از دلارهاى نفتى پُر کردند و دلشان نمیخواهد که عنصرى مثل جمهورى اسلامى، مثل ملت ایران اصلاً وجود داشته باشد. به هر حال، از خداى متعال میخواهیم همه‏ى ما را هدایت کند.

امام ابرقدرتها را خوب شناخته بود؛ با قدرتهاى سلطه‏گر و تجاوزگر نمیشود با التماس حرف زد. تا وقتى شما التماس کنید، عقب‏نشینى کنید، نرمش بخرج بدهید، طبیعت سلطه‏طلب این است که مُشتهاى خود را گره‏تر میکند، تهدید خود را جدیتر میکند، چهره‏ى خود را خشمگین‏تر میکند و جلوتر مى‏آید. حق را با ایستادگى باید گرفت. ملت ایران به حقِ استدلال خود دست یافت، عزت خود را تأمین کرد، مرزهاى خود را امن کرد، یک حکومت باثبات در کشور به برکت همین ایستادگى، به برکت همین مجاهدت به وجود آورد؛ احساس قدرت کرد.

عزیزان من! ملت بزرگ ایران! جوانان عزیز! خودتان را جدى بگیرید. خودتان را باور کنید. توانستید و خواهید توانست. آن چیزى که قدرتهاى سلطه‏طلب بخواهند به یک ملت اعطا بکنند، ارزشِ گرفتن ندارد. حق دستیابى به انرژى هسته‏اى را ملت ایران التماس کند تا قدرتمندان زورگوى دنیا و عزیزان بى‏جهت دنیا بپذیرند که او داراى حق هسته‏اى است! نه؛ این، رویه‏ى یک ملت آزاد و مستقل نیست. همه‏ى حقوق دیگر هم از این قبیل است.

پیوند برادرى میان ملت لازم است، اما کافى نیست؛ پیوند برادرى علاوه‏ى بر درون ملت، باید میان امت اسلامى با کشورها و ملتهاى دیگر برقرار باشد. جنگ شیعه و سنى از جمله‏ى توطئه‏هاى بزرگ دشمنان است. یک گروه متعصبِ متحجرِ بى‏خبر از حقایق عالَم و بى‏خبر از معنویت را در مقابله‏ى با فِرق اسلامى به راه مى‏اندازند - در عراق یک‏جور، در لبنان یک‏جور، در مناطق دیگر یک‏جور - براى اینکه اختلاف ایجاد کنند.

برادران مسلمان چه در ایران، چه در عراق، چه در پاکستان، چه در لبنان، چه در فلسطین، چه در دیگر مناطق عالَم، از هر مذهبى که هستند، این را میدانند که نظر ما این است و نظر علماى حقیقى اسلام این است که: «آلودن دست به خون برادر مسلمان، جزو گناهان غیرقابل بخشش است». کسانى دست خود را به خون برادران مسلمانشان مى‏آلایند به عنوان پیروى از اسلام؟! به نام پایبندى به اسلام؟! این خروج از اسلام است. همه بدانند: برادرى ملت ایران با ملتهاى مسلمان دیگر، یک برادرى واقعى است؛ اختلاف مذهبى در جاى خود هست - شیعه، شیعه است؛ سنى، سنى است - در میان اهل تسنن و در میان شیعه، اختلافهاى فکرى و مذهبى باز هم وجود دارد؛ اما همه‏ى اینها زیر پرچم لا اله الّا اللَّه و محمد رسول اللَّه باید برادر باشند و در مقابله با دشمنان اسلام و دشمنان امت اسلامى بتوانند ایستادگى کنند.