بنده یک ترسیم کلى و اجمالى از وضع کنونى در کشور می کنم؛ نه مى‏خواهیم به دام خوشبینى افراطى و گمراه‏کننده بیفتیم، نه مى‏خواهیم به دام بدبینیهاى افراطى و گمراه‏کننده بیفتیم. هم نقاط مثبت زیادى داریم، هم نقاط منفى داریم؛ هر دو را باید ببینیم تا بتوانیم درست انتخاب کنیم.

نقاط مثبت ما در درجه‏ى اول، تراکم موفقیتهاى بزرگى است که پى‏درپى براى کشور ما پیش آمده است که برخى محصول تلاش دولتهاى گذشته است و برخى محصول تلاش دولت کنونى است؛ مجموعاً موفقیتهاى عظیمى براى کشور ما پیش آمده است که براى کشور یک نقطه‏ى مثبت است.

یکى از نقاط مثبت، همین روح امیدى است که در مردم هست؛ مردم احساس نشاط مى‏کنند.

یکى دیگر از نقاط مثبت، یک دولت تازه‏نفس و مصمم و پرکار است که بر سر کار آمده است. این، نقطه‏ى مثبتى است.

از دیگر نقاط مثبت ما، وجهه و جایگاه عزتمند بین‏المللى ماست که شواهد پى در پى آن مشاهده مى‏شود. جایگاه بین‏المللى ما خیلى جایگاه محکم، عزتمند و برجسته‏اى شده است. هر کسى که با مسائل بین‏المللى و جریانهاى خبرى دنیا آشنا باشد، این را بروشنى مى‏یابد. یکى از نشانه هایش هم همین سفرهاى موفقى است که رئیس جمهور محترم در جاهاى مختلف داشته که نشانه‏هاى موفقیت را انسان در این سفرها مشاهده مى‏کند.

باز از نقاط مثبت، همین پیشرفتهاى علمى است که این پیشرفتها در بخشهاى مختلف وجود دارد و امیدواریم خداى متعال به این جوانان و مدیران لایقى که در این بخشها مشغول فعالیتند، کمک کند تا اینها را به نتایج مطلوب خودشان برسانند و در مقابل چشم مردم قرار بدهند و احساس عزت مردم را افزایش بدهند.

از نقاط مثبت دیگر، پیشرفت‏هاى علمى و زیرساختهاى توسعه در کشور است، که عمدتاً محصول تلاش دولتهاى گذشته است. امروز سرمایه‏گذاریهاى خوبى که در وسایل ارتباطاتى‏مان مانند بخش مخابرات، بخش حمل ونقل و بخشهاى گوناگون شده است و کارهاى زیربنایى و زیرساختهاى خوب، در کشور مشهود و محسوس است.

یکى دیگر ازنقاط مثبت، آرامش سیاسى است، که همه‏ى تلاشهاى دستهاى پنهان خنثى شده است. شما مشاهده کردید که سعى کردند اختلاف مذهبى راه بیندازند، نشد؛ اختلاف قومى راه بیندازند، نشد؛ اختلاف صنفى راه بیندازند، نشد. این، نشان‏دهنده‏ى این است که این دریاى عمیق، آرامشى دارد که این تحرکهاى تدبیر شده و برنامه‏ریزى شده‏ى به وسیله‏ى دستهاى پنهان یا پنهان و آشکار، نمى‏تواند این دریا را به تلاطم در بیاورد.

هماهنگى قوا با یکدیگر، یکى از بزرگترین نقاط مثبت ماست. امروز مجلس، دولت، قوه‏ى قضائیه، به هم حسن ظن دارند؛ این کجا و اینکه مجلس به دولت بدبین، دولت به مجلس بى‏اعتنا، قوه‏ى قضائیه از هر دو گله‏مند، کجا؛ این خیلى وضعیت بدى است. امروز بحمداللَّه این‏طور نیست؛ هماهنگى هست، همدلى هست و دستگاههاى مختلف و جریانهاى گوناگون با هم همکارى مى‏کنند؛ اتفاق و اتحاد وهماهنگى هست.

در طرف دیگر، مانیازهاى فورى‏اى داریم که برآورده نشدن آن نیازها جزو نقاط منفى و مشکلات ماست. در کشور خلأهاى خطرناکى وجود دارد؛ مسئله‏ى اشتغال، مسأله‏ى مهم ماست. در دولت قبلى هم من روى مسئله اشتغال خیلى تکیه کردم و براى راه‏اندازى جریان اشتغال، با دولت خیلى همکارى و کمک کردم. الان هم مسئله‏ى اشتغال براى ما، یک مسئله‏ى اساسى است. مسئله‏ى تورم، مسئله‏ى مناطق محروم، مبارزه‏ى با فساد، مسائل مهمى است و نمى‏توانیم اینها را رها کنیم. «فساد» مثل رخنه‏ها و ترکهایى است که در یک استخر واقع مى‏شود. شما لوله‏هایى چندین اینچى را مى‏گذارید و مرتب از اینها به داخل استخر آب میریزید؛ اما پُر نمى‏شود - این همه تلاش، به جایى نمى‏رسد - چرا؟ چون رخنه و ترک وجود دارد و آبها بدون اینکه جمع شود تا قابل هدایت شدن باشد به آنجایى که باید هدایت شود، هدر مى‏رود؛ فساد این‏گونه است.

ما به مسئله‏ى امنیت سرمایه گذارى هم احتیاج داریم، تا در داخل کشور سرمایه گذارى شود. باید امنیت سرمایه‏گذارى به طور کامل تأمین شود، تا بتوان از ثروتهایى که در اختیار آحاد مردم هست، براى پیشرفت، کارآفرینى و راه‏اندازى جریان اقتصادى کشور استفاده کرد.

مسئله دیگر، تثبیت همین جایگاه بین‏المللى است. این‏طور نیست که ما هر طور که رفتار کنیم و هرکارى که بکنیم، این جایگاه بین‏المللى به طور کامل باقى بماند؛ تضمین شده نیست؛ باید این را تثبیت کرد. این تدبیر و نگاه دقیق مى‏خواهد و فعالیت فراوان و متراکم لازم دارد.

پیرایش چهره‏ى فرهنگى کشور، یکى از مسائل عمده‏ى ماست. چهره‏ى فرهنگى کشور باید چهره‏ى نورانى، اسلامى و کاملاً منطبق با فضیلتهاى اخلاق اسلامى باشد؛ این یکى از خلأهاى ماست. البته، دولت و مجلس اصولگرا مى‏توانند با شکر آن نعمتهایى که عرض کردیم - پافشارى بر اصول و کار مستمر - بر حجم این توفیقات بیفزایند و از این خلأها پى در پى بکاهند.

شما براى اینکه ایران را تهدید کنید، مى‏گویید ما قادریم کارى کنیم که حرکت انرژى در این منطقه تأمین شود؛ اشتباه مى‏کنید. دست از پا در مورد ایران خطا کنید، حتماً حرکت انرژى در این منطقه به خطر جدى خواهد افتاد؛ این را بدانید. و شما هرگز قادر نیستید امنیت انرژى را در این منطقه تأمین کنید.

ما شروع کننده‏ى جنگ نیستیم؛ ما با هیچ دولتى سر جنگ نداریم؛ ما آرمان بلندى داریم که همه‏ى نیروى خودمان را مى‏خواهیم صرف کنیم، تا به آن آرمان برسیم و آن، ساختن ایرانى است که خوشبختى مادى و معنوىِ این ملت را تأمین کند و بتواند الگویى باشد براى ملت‏هاى دیگر. (ملت‏هاى دیگر خودشان مى‏دانند؛ خودشان تلاش مى‏کنند.) ما مى‏خواهیم این کشور بزرگ و این ذخایر عظیم انسانى و طبیعى را - که خداى متعال به دست این ملت و به دست مسؤولان سپرده است - در جاى خود، به شکل صحیح خود، به کار بگیریم و این ملت را از زیر بار تحقیرى که در طول چند صد سال نسبت به او انجام گرفته، خارج کنیم. این ملت احساس عزت مى‏کند؛ احساس قدرت مى‏کند، حق هم دارد؛ این ملت، عزت دارد؛ قدرت دارد؛ منتها ما را عقب نگه داشته‏اند؛ هم دستگاه‏هاى استبداد و حکومت‏هاى دیکتاتورى فاسد و هم پشتیبانان خارجى خبیث و بدخواه و بددل آنها.

امروز ملت ما، ملت آزادى است. ما مى‏خواهیم این راه را با قدرت، با چشم باز، با همبستگى ملى برویم و کارى به کسى نداریم؛ تهدیدى براى کسى نیستیم؛ اما به آرمان‏هاى خودمان پابندیم؛ به منافع ملى‏مان پایبندیم و آن کسى که منافع ما را تهدید کند، تیزى خشم این ملت را خواهد دید.

من چند سال قبل در مقایسه‏ى بین نظام جمهورى اسلامى و نظام شوروى سابق - که امریکایى‏ها و غربى‏ها توانستند نظام شوروى را مضمحل کنند و طمع بسته بودند که همان جریان را نسبت به انقلاب اسلامى انجام بدهند - گفتم که تفاوت‏هاى این دو نظام، تفاوت‏هایى است که نمى‏تواند محکومِ یک قانون باشند.

 در نظام جمهورى اسلامى، اساس حرکت بر پایبندى به مبانى است. آن چیزى که به عنوان مبدأ مشروعیت این نظام محسوب مى‏شود، یعنى ولایت الهى که منتقل مى‏شود به فقیه، مشروط است به پایبندى بر احکام الهى. آن کسى که در رتبه‏ى رهبرى نشسته است، اگر نسبت به آرمان‏هاى اسلامى، نسبت به قوانین اسلامى از لحاظ نظرى یا عملى، بى‏قید شود، از مشروعیت مى‏افتد و دیگر اطاعت او بر کسى واجب نیست، بلکه جایز نیست. این، در خود قانون اساسى، یعنى در خود سند اصلى انقلاب، ثبت شده است.

بنابراین، شما اگر امروز به امواج دشمنى و کینه‏ورزىِ دشمنان انقلاب اسلامى نگاه کنید، مى‏بینید که مهم‏ترین آماج دشمنى آنها با همین دو سه اصلى است که مربوط به این عامل تضمین‏کننده و نگهدارنده‏ى انقلاب است. لذا این انقلاب شکست‏خوردنى نیست؛ این انقلاب فرود آمدنى نیست؛ این انقلاب از سیر و حرکت خود باز نمى‏ایستد؛ چون جامعه‏ى ما یک جامعه‏ى مؤمن و دینى است و دین و ایمان اسلامى در اعماق دل مردم، از همه‏ى قشرها، نفوذ دارد؛ مردم به معناى حقیقى کلمه به دین معتقدند. بنابراین، آن چیزى که جزو ارزش‏هاى دینى باشد، براى مردم معتبر است و حراست از آن که در قانون آمده است، از نظر مردم یک وظیفه است.

الان شما مشاهده مى‏کنید که شانزده سال بعد از رحلت امام و بیست‏وشش سال بعد از پیروزى انقلاب اسلامى، دولتى بر سر کار مى‏آید که شعار اصلىِ آن، پیروى از آرمان‏هاى اسلام و انقلاب و عدالت است و مردم هم رأى و دل و خواست و جهت حرکتشان همین است. هر چند دشمنان، مخالفان و کینه‏ورزان بین‏المللىِ این ملت و این انقلاب و نظام جمهورى اسلامى درباره‏ى این ملت جور دیگرى فکر مى‏کنند؛ اما ما مردم خودمان را مى‏شناسیم و این مردم حقیقت خودشان، دل خودشان، جهتگیرى خودشان را که همان جهتگیرى عمیق اسلامى است، در انتخاب‏هاى خود و در حرکت و شعارهاى خود به‏روشنى نشان مى‏دهند.

اولین کار بزرگ او، احیاى اسلام بود. دویست سال است که دستگاههاى استعمارى سعى کردند تا اسلام به دست فراموشى سپرده شود. یکى از نخست‏وزیرهاى انگلیس در جمع سیاستمداران استعمارى دنیا اعلام کرده بود که ما باید اسلام را در کشورهاى اسلامى منزوى کنیم! قبل و بعد از آن نیز پولهاى گزافى خرج شد تا اسلام در درجه‏ى اول از صحنه‏ى زندگى، و در درجه‏ى دوم از ذهن و عمل فردى انسانها خارج شود؛ چون مى‏دانستند این دین، بزرگترین مانع در راه چپاول قدرتهاى بزرگ و استکبارى است. امام ما اسلام را دوباره زنده کرد و به ذهن و عمل انسانها و صحنه‏ى سیاسى جهان برگرداند.
دومین کار بزرگ او، اعاده‏ى روح عزت به مسلمین بود. این‏گونه نبود که اسلام صرفاً در بحثها و تحلیلها و دانشگاهها و صحن جامعه و زندگى مردم مطرح شود؛ بلکه بر اثر نهضت امام ما، مسلمانها در همه جاى عالم احساس عزت کردند.
یک نفر مسلمان از کشورى بزرگ که مسلمین در آن در اقلیت قرار دارند، به من مى‏گفت: قبل از انقلاب اسلامى، مسلمان بودن خود را هرگز اظهار نمى‏کردیم. طبق فرهنگ آن کشور، همه اسم محلى داشتند، و هرچند خانواده‏هاى مسلمان روى بچه‏هاى خود اسم اسلامى مى‏گذاشتند، اما جرأت نمى‏کردند آن اسم را اظهار کنند و از بیان آن خجالت مى‏کشیدند! اما بعد از انقلاب شما، مردم ما با افتخار اسم اسلامى خود را مى‏گویند، و اگر از آنها بپرسند که شما چه کسى هستید، اول آن اسم اسلامى را با افتخار بر زبان مى‏آورند.
بنابراین، با کار بزرگى که امام(ره) انجام داد، مسلمانها در همه جاى دنیا احساس عزت مى‏کنند و به مسلمانى و اسلام خود مى‏بالند.
سومین کار بزرگ او این بود که به مسلمانها احساس درک امت اسلامى داد. قبل از این، مسلمانها در هر جاى دنیا که بودند، چیزى به نام امت اسلامى برایشان مطرح نبود و یا اصلاً جدى تلقى نمى‏شد. امروز همه‏ى مسلمانها در اقصاى آسیا تا قلب آفریقا و تمام خاورمیانه و در اروپا و امریکا، احساس مى‏کنند که جزو یک جامعه‏ى جهانىِ بزرگ به نام امت اسلامى هستند. امام احساس شعور نسبت به امت اسلامى را ایجاد کرد، که بزرگترین حربه براى دفاع از جوامع اسلامى در مقابل استکبار است.
چهارمین کار بزرگ او، ازاله‏ى یکى از مرتجعترین و پلیدترین و وابسته‏ترین رژیمهاى منطقه و جهان بود. ازاله‏ى حکومت پادشاهى در ایران، یکى از بزرگترین کارهایى بود که کسى مى‏توانست آن را تصور کند. ایران مهمترین دژ استعمار در منطقه‏ى خلیج‏فارس و خاورمیانه بود. این دژ، به دست امام ما در هم فرو ریخته شد.
کار پنجم او، ایجاد حکومتى بر مبناى اسلام بود؛ چیزى که به ذهن مسلمانها و غیرمسلمانها خطور نمى‏کرد، و خواب خوشى بود که مسلمانهاى ساده‏لوح هم هرگز آن را با خود تصور نمى‏کردند و نمى‏دیدند. امام(ره) در حد یک معجزه، به این خیال افسانه‏آمیز لباس واقعیت پوشاند.
کار ششم او، ایجاد نهضت اسلامى در عالم بود. قبل از انقلاب اسلامى، در بسیارى از کشورها و از جمله کشورهاى اسلامى، گروهها و جوانها و ناراضیها و آزادى‏طلبها، با ایدئولوژیهاى چپ وارد میدان مى‏شدند؛ اما بعد از انقلاب اسلامى، پایه و مبناى حرکتها و نهضتهاى آزادیبخش، اسلام شد. امروز در هر نقطه‏یى از دنیاى وسیع اسلام که جمعیت یا گروهى به انگیزه‏ى آزادیخواهى و ضدیت با استکبار حرکت مى‏کنند، مبنا و قاعده‏ى کار و امید و رکنشان، تفکر اسلامى است.
هفتمین کار بزرگ او، نگرشى جدید در فقه شیعه بود. فقاهت ما پایه‏هاى بسیار مستحکمى داشته و دارد. فقاهت شیعه، یکى از محکمترین فقاهتها و متکى به قواعد و اصول و مبانى بسیار مستحکمى است. امام عزیزمان این فقه مستحکم را در گستره‏یى وسیع و با نگرشى جهانى و حکومتى مورد توجه قرار داد و ابعادى از فقه را براى ما روشن کرد که قبل از آن روشن نبود.
کار هشتم او، ابطال باورهاى غلط در باب اخلاق فردى حکام بود. در دنیا پذیرفته شده است که کسانى که در رأس اجتماعات قرار مى‏گیرند، اخلاق فردىِ خاصى داشته باشند! تکبر ورزیدن، برخوردار بودن از زندگى راحت و مسرفانه، تجمل‏گرایى، خودرأیى و خودخواهى و امثال اینها، چیزهایى است که مردم دنیا قبول کردند که کسانى که در رأس حکومتها قرار مى‏گیرند، این اخلاق را داشته باشند. حتّى در کشورهاى انقلابى، انقلابیونى که تا دیروز زیر چادرها زندگى مى‏کردند و در دخمه‏ها مخفى مى‏شدند، به مجرد این‏که به حکومت مى‏رسند، وضع زندگیشان عوض مى‏شود و اخلاق حکومتیشان تغییر مى‏کند و همان وضعیتى را به خود مى‏گیرند که بقیه‏ى سلاطین و رؤساى عالم داشتند! ما از نزدیک چنین چیزى را دیده‏ایم؛ براى مردم هم مایه‏ى تعجب نیست.
امام ما این باور غلط را عوض کرد و نشان داد که رهبر محبوب و معشوق یک ملت و دیگر مسلمانان عالم، مى‏تواند زندگى زاهدانه‏یى داشته باشد و به جاى کاخهاى مجلل، در یک حسینیه از دیدارکنندگان پذیرایى کند و با لباس و زبان و اخلاق انبیا با مردم برخورد کند.
اگر دلهاى حکام و زمامداران به نور معرفت و حقیقت روشن شده باشد، تجمل و تشریفات و اسراف و برخورداریهاى زیاد و خودرأیى و تکبر و استکبار، جزو لوازم حتمى زمامدارى آنها محسوب نمى‏شود. از معجزات بزرگ آن بزرگوار این بود که هم در زندگى خود و هم در آن دستگاهى که به وجود آورده بود، نور معرفت و حقیقت تجلى یافته بود.
کار نهم او، احیاى روحیه‏ى غرور و خودباورى در ملت ایران بود. برادران عزیز! حکومتهاى استبدادى و فردى، سالهاى متمادى ملت ما را به صورت ملتى ضعیف و مستضعف و توسرى‏خور در آورده بودند؛ ملتى که از استعداد جوشان و خصلتهاى جمعىِ فوق‏العاده ممتاز برخوردار است و در طول تاریخ بعد از اسلام، این‏همه افتخارات علمى و سیاسى دارد.
قدرتهاى خارجى - مدتى انگلیسیها و مدتى هم روسها و دیگر دولتهاى اروپایى، و پس از آن امریکاییها - ملت ما را تحقیر کرده بودند. ملت ما هم باور کرده بود که قابلیت و لیاقت کارهاى بزرگ را ندارد، سازندگى از او بر نمى‏آید، ابتکار از او ساخته نیست و دیگران باید بر او آقایى کنند و به او زور بگویند! بنابراین، روح غرور و افتخار ملى را در ملت ما کشته بودند؛ ولى امام عزیز ما، روح غرور و افتخار ملى را در ملت ایران بیدار و زنده کردند.
در همان حال که ملت ما از احساسات و نخوتهاى بیجاى ناسیونالیستى - که استکبار عامل آن، و رژیم منحوس پهلوى مروجش بود - مبرا هستند، اما احساس عزت و قدرت مى‏کنند. امروز ملت ما از دست به دست هم دادن و توطئه‏ى مشترک شرق و غرب و ارتجاع نمى‏ترسند و احساس ضعف هم نمى‏کنند. جوانهاى ما احساس مى‏کنند که خودشان مى‏توانند کشورشان را بسازند. مردم ما احساس مى‏کنند که قدرت و توان آن را دارند که در مقابل تحمیلها و زورگوییهاى شرق و غرب بایستند. این روح عزت و خودباورى و غرور ملى و افتخارات حقیقى و اصیل را امام(ره) در ملت ما زنده کرد.
و بالاخره دهمین کار بزرگ او، اثبات این نکته بود که «نه شرقى و نه غربى»، یک اصل عملى و ممکن است. دیگران خیال مى‏کردند که یا باید به شرق متکى بود و یا به غرب، یا باید نان این قدرت را خورد و ستایشش کرد و یا آن قدرت را ! فکر نمى‏کردند که یک ملت بتواند هم به شرق و هم به غرب «نه» بگوید و بایستد و بماند و خود را روزبه‏روز ریشه‏دارتر کند؛ اما امام(ره) این نکته را ثابت کرد.

(رهبر انقلاب 23/04/1368)

در آن زمان بنده هم از نزدیک‏ شاهد بودم نیرویى که باید خرمشهر را آزاد می کرد، به وسیله‏ى چه عوامل و چه ابزارها و چه امکانات و چه کانون عظیمى از ایمان و تصمیم شکل گرفت و همین نیرو رفت مثل گلوله ایى خورد توى سینه‏ى دشمن و آن حادثه‏ى عجیب را به‏وجود آورد؛ که وقتى ما خرمشهر را پس گرفتیم، ورق برگشت و دنیا عوض شد. قبل از آن هم میانجى‏های بین المللی مى‏آمدند و مى‏رفتند؛ اما بعد از پیروزى در خرمشهر، اولین دسته از میانجى‏ها وقتى به ایران آمدند، طور دیگرى حرف مى‏زدند و اصلاً سبک حرف زدنشان با گذشته فرق کرده بود. یکى از همین آقایان که رئیس‏جمهور یک کشور آفریقایى و جزو شخصیتهاى برجسته‏ى سیاسى آفریقا و بلکه دنیا محسوب مى‏شد، خصوصى به من گفت شما با پیروزى در خرمشهر، معادله‏ها را عوض کردید و امروز دنیا با شما به چشم دیگرى نگاه می کنند.

همیشه حمله کردن سخت‏تر از دفاع کردن است. اگر نیرویى بخواهد حمله کند، بر اساس روشهاى کلاسیک نظامى، توان آن باید سه برابر آن نیرویى باشد که مورد حمله قرار مى‏گیرد. ما باید سه برابر نیروهاى عراقى توان و نیرو مى‏داشتیم تا مى‏توانستیم حمله کنیم و خرمشهرِ خودمان را از دست آنها نجات دهیم. آن موقع نیروى ما اصلاً قابل مقایسه با آنها نبود؛ یک برابر و نیم برابر و یک سوم برابر هم نبود. در این شرایط، امام گفتند خرمشهر باید آزاد شود. این به نظر من حقیقت عجیبى را در خودش دارد که باید روى آن فکر و تدقیق و مطالعه کرد؛ با گفتن و تشریح زبانى هم به‏دست نمى‏آید. چقدر اعتماد به نفس، توکل، عزم راسخ و جدّ در تصمیم و امید و خوشبینى به نیروهاى پنهانى که ماها آنها را کشف نکردیم، باید در آن دل بزرگ و نورانى به نور الهى و نور ایمانِ حقیقى متمرکز باشد تا آن‏طور قرص و محکم بگوید خرمشهر باید آزاد شود. امام نمى‏گفت که حرفش تحقق پیدا نکند. انسان حرفى را که بداند زمین مى‏افتد، به زبان نمى‏آورد؛ آن هم به این قرصى. مى‏گفت و مى‏دانست این حرف زمین نخواهد افتاد؛ و زمین نیفتاد و تحقق پیدا کرد و خرمشهر آزاد شد.

فاصله‏ى بین آزادى خرمشهر و وضعیتى که آن روز ما آن‏جا داشتیم، یک فاصله‏ى ناپیمودنى بود. دشمن به منطقه‏ى غرب اهواز و شمال غربى و جنوب غربى آمده بود و تمام منطقه را از نیروها و لشکرهاى زُبده‏اش پر کرده بود محکم در زمین فرو رفته بود؛ نمى‏شد او را تکان داد. از کارون هم عبور کرده و نیم دایره‏ى نسبتاً کاملى را درست کرده بود؛ به‏طورى که افراد ما وقتى مى‏خواستند از اهواز به طرف آبادان بروند - که آبادانِ آن وقت دست دشمن نبود و مى‏شد رفت - از جاده‏ى معمولى نمى‏شد بروند؛ از جاده‏ى غیرمعمول هم که آن طرف رودخانه بود، نمى‏شد بروند؛ از جاده‏ى ماهشهر هم نمى‏شد بروند؛ باید مسیر مثلثى را طى می کردند تا به خرمشهر بروند. از داخل دریا با لنچ مبالغى مى‏رفتند و خود را به نقطهییى از جزیره‏ى آبادان مى‏رساندند و آن‏جا پیاده مى‏شدند. در این شرایط، نیروهاى ما معدود بودند و تیپ زرهى ما که حداقل باید صدوپنجاه دستگاه تانک مى‏داشت، حدود بیست دستگاه تانک داشت. بچه‏هاى سپاه و بقیه‏ى نیروهاى داوطلب هم وقتى به آن‏جا مى‏آمدند، با زحمت زیاد، بنده را ببین، مرحوم چمران را ببین، این طرف بدو، آن طرف بدو، تا دو سه دستگاه خمپاره‏انداز به دست مى‏آوردند و از آنها استفاده می کردند.

قائدنا:

زندگی یعنی عشق!

یعنی تو

یعنی که با تو صبح شدن تا اوج خیال

و معنای وصال را

در شعری نا تمام جستجو کردن...

رهبرا: زیر شمشیر غمت رقص کنان خواهیم رفت

امام خمینی(ره)، رهبری با جامع صفات

شخصیت عظیم رهبر کبیر و امام عزیز ما، حقاً و انصافاً پس از پیامبران خدا و اولیاى معصومین، با هیچ شخصیت دیگرى قابل مقایسه نبود. او ودیعه‏ى خدا در دست ما، حجت خدا بر ما، و نشانه‏ى عظمت الهى بود. وقتى انسان او را مى‏دید، عظمت بزرگان دین را باور مى‏کرد. ما نمى‏توانیم عظمت پیامبر(ص)، امیرالمؤمنین(ع)، سیّدالشّهداء(ع)، امام صادق(ع) و بقیه‏ى اولیا را حتّى درست تصور کنیم؛ ذهن ما کوچکتر از آن است که بتواند عظمت شخصیت آن بزرگمردان را در خود بگنجاند و تصور کند؛ اما وقتى انسان مى‏دید شخصیتى با عظمت امام عزیزمان و با آن همه ابعاد گوناگون: ایمان قوى، عقل کامل، داراى حکمت، هوشمندى، صبر و حلم و متانت، صدق و صفا، زهد و بى‏اعتنایى به زخارف دنیا، تقوا و ورع و خداترسى و عبودیت مخلصانه براى خدا، دست‏نیافتنى است، و مشاهده مى‏کرد که همین شخصیت عظیم، چگونه در برابر آن خورشیدهاى فروزان آسمان ولایت، اظهار کوچکى و تواضع و خاکسارى مى‏کند و خودش را در مقابل آنها ذره‏یى به حساب مى‏آورد، آن‏وقت انسان مى‏فهمید که پیامبران و اولیاى معصومین(ع) چه‏قدر بزرگ بودند.
امام (ره)شخصیتى آن‏چنان بزرگ بود که در میان بزرگان و رهبران جهان و تاریخ، به جز انبیا و اولیاى معصومین(علیهم‏السّلام)، به دشوارى مى‏توان کسى را با این ابعاد و این خصوصیات تصور کرد.
آن بزرگوار، قوّت ایمان را با عمل صالح، و اراده‏ى پولادین را با همت بلند، و شجاعت اخلاقى را با حزم و حکمت، و صراحت لهجه و بیان را با صدق و متانت، و صفاى معنوى و روحانى را با هوشمندى و کیاست، و تقوا و ورع را با سرعت و قاطعیت، و ابهت و صلابت رهبرى را با رقت و عطوفت و خلاصه بسى خصال نفیس و کمیاب را که مجموعه‏ى آن در قرنها و قرنها بندرت ممکن است در انسان بزرگى جمع شود، همه و همه را با هم داشت. الحق شخصیت آن عزیز یگانه، شخصیتى دست‏نیافتنى، و جایگاه والاى انسانى او، جایگاهى دور از تصور و اساطیرگونه بود.
او، رهبر و پدر و معلم و مراد و محبوب ملت ایران و امید روشن همه‏ى مستضعفان جهان و بخصوص مسلمانان بود. او، عبد صالح و بنده‏ى خاضع خدا و نیایشگر گریان نیمه‏شبها و روح بزرگ زمان ما بود. او، الگوى کامل یک مسلمان و نمونه‏ى بارز یک رهبر اسلامى بود. او، به اسلام عزت بخشید و پرچم قرآن را در جهان به اهتزاز درآورد. او، ملت ایران را از اسارت بیگانگان نجات داد و به آنان غرور و شخصیت و خودباورى بخشید. و او، صلاى استقلال و آزادگى را در سراسر جهان سرداد و امید را در دلهاى ملل تحت ستم جهان زنده کرد. و او، در عصرى که همه‏ى دستهاى قدرتمند سیاسى براى منزوى کردن دین و معنویت و ارزشهاى اخلاقى تلاش مى‏کردند، نظامى بر اساس دین و معنویت و ارزشهاى اخلاقى پدید آورد و دولت و سیاستى اسلامى بنیان نهاد. و او، جمهورى اسلامى را ده سال در میان طوفانهاى سهمگین و حوادث سرنوشت‏ساز، قدرتمندانه اداره و حراست و هدایت کرد و به نقطه‏یى مطمئن رسانید. ده سال رهبرى او براى مردم و مدیران ما، یادگارى فراموش‏نشدنى و ذخیره‏یى بس گرانبهاست.

امام خمینی (ره) به ایشان فرمودند: بله، ملت ها با شما هستند

ما که رفتیم، مردم ما را تحویل گرفتند؛ چون نماینده این کانون بودیم؛ نه اینکه ما به آن‏جا برویم و مردمى بى‏خبر باشند، آن وقت ما بگوییم چنین حادثه اى اتفاق افتاده است. هنوز هم همین‏طور است. شما در این کشورهایى که نمایندگى نداریم، براى بار اول که وارد مى‏شوید، اگر توفیق پیدا کنید که خودتان را به محافل مردمىِ متوقع برسانید - حالا آن گروههایى را که از این مسائل دورند، نمى‏گوییم - اگر به محافل دانشجویى و روشنفکرى و محافل انسانهاى متعهد و دلسوز و مخلص بروید، مى‏بینید که این پیام، قبل از شما به آن‏جا رفته است. من در سفرهایى که در دوره‏هاى مختلف به جاهاى گوناگون داشته‏ام، بلااستثنا در همۀ کشورها - اعم از کشورهاى اسلامى و غیر اسلامى؛ حتى کشورهاى کمونیستى - این را دیدم. ...

در زمان ریاست جمهورى مى‏خواستم به چند کشور سفر کنم. قبل از آن، در سطح جهانى و بین‏المللى براى ما حادثه اى اتفاق افتاده بود که تبلیغات صهیونیستى و امریکایى و استکبارى به آن دامن مى‏زد. من براى خداحافظى و گرفتن رهنمود و سفارشهایى که معمولاً امام در هر سفر به ما مى‏فرمودند، خدمت ایشان رفتم؛ گفتم اتفاقاً در آستانه سفر ما این قضیه هم اتفاق افتاد و دولتها و دشمنان، روى این موارد، حسابى حساسند. ایشان گفتند: بله، لیکن ملتها با شما هستند. من در همان سفر این حرف را به وضوح مشاهده کردم، که با صد نوع استدلال هم نمى‏شد این‏گونه واضح براى من ثابت شود.

یک وقتى نظام جمهورى اسلامى و ملت ایران را به حمله‏ى نظامى، جنگ و این چیزها تهدید مى‏کردند، حالا هم گاهى مى‏کنند، نه اینکه نمى‏کنند؛ اما خودشان مى‏دانند که این کار برایشان چقدر خسارت دارد، و من حالا مى‏گویم؛ این مسئولان امریکایى براى اینکه کارهاى خودشان را پیش ببرند - همیشه این‏طور است؛ نه با ما، با همه‏ى دنیا - زبان تهدیدشان همیشه باز است و تهدید مى‏کنند. بعضى از دولتها و ملتها هم دچار ضعف نفسند و در مقابل تهدید اینها خودشان را رها مى‏کنند و تسلیم مى‏شوند؛ اینها هم تشویق مى‏شوند به اینکه همیشه تهدید کنند. یک ملت بیدار، یک ملت داراى اعتماد به نفس و یک ملت عازم و مصمم، به این تهدیدها اعتنایى نمى‏کند؛ مسئولانش هم همین‏طور. دولتى که به مردم متکى است، نظامى که به وسیله‏ى خودِ مردم حمایت و حفاظت مى‏شود، او از تهدید واهمه‏اى نمى‏کند. من الان اینجا مى‏گویم: امریکاییها بدانند، اگر تعرضى به ایران اسلامى بکنند، ایران اسلامى به منافع آنها در هر نقطه‏ى عالم که امکان داشته باشد، لطمه وارد خواهد کرد. ما آن آدمهایى نیستیم که بنشینیم کسى ضربه بزند، جواب ضربه‏ى او را ندهیم؛ ما اهل صلحیم، اهل آرامشیم و به کسى تعرض نمى‏کنیم؛ دلیلش هم واضح است، ببینند؛ ما به کدام کشور حمله کردیم؟ ما با کدام کشور جنگ شروع کردیم؟ ما کدام کشور را تهدید کردیم؟ ما اهل این چیزها نیستیم؛ اما اهل این هستیم که اگر کسى ضربه‏اى بزند، ضربه‏ى او را با دوچندان شدت، پاسخ بدهیم.

 بهترین راه مبارزه‏ى با استکبار و دشمنان، همین است که ما در ساختن و پیشرفت کشورمان، هر چه مى‏توانیم سعى کنیم؛ پیشرفت علمى، پیشرفت فناورى، پیشرفت اخلاقى، همبستگى ملى و محکم کردن پایه‏ى ایمان و انگیزه‏هاى معنوى؛ هر چه که در این چیزها ما پیشرفت کنیم، دشمن بیشتر عقب مى‏نشیند و این مهمترین مبارزه‏ى ملت ایران است.